6 juli 2003
Europa heeft toen min of meer bewust de ogen gesloten voor het leed wat daar geleden werd. Sterker nog: voor menig lid van de linkse kerk was wat daar gebeurde een voorbeeld voor de parochie.
En gunstig voor deze mensen is dat bepaalde situaties hier nu sterke overeenkomsten vertonen met de Oostblok tijd van toen. Eén zo'n voorbeeld wat direct naar boven komt bij deze herdenking is de hier ook beperkte vrijheid van meningsuiting. Die is hier in theorie goed geregeld en iedereen mag zijn zegje doen; echter, het betreft hier vooral veel "inspraak", maar niet zo veel "uitspraak". Anders gezegd: zolang je met je mening niet zo veel doet, mag je nagenoeg alles zeggen. Echter, zodra je wat dichter bij de macht komt, wordt deze vrijheid-blijheid heel wat minder vrolijk. Sterker nog, het spel wat dan ontstaat is van een benepen en bedrukt niveau.
De DDR leiding noemde de Berlijnse muur de "antifaschistischer Schutzwall". Van de ene kant kan om zoveel onzin en ironie een glimlach maar met moeite onderdrukt worden. Aan de andere kant is wat daar gebeurde veel te ernstig om luchtig over te doen. Tevens is de parallel van de DDR leiding toen, naar die van Nederland nu en ten tijden van Pim Fortuyn, opmerkelijk te noemen. Want hoeveel belachelijker is het om de Berlijnse muur hoogmoedig een "anti-fascistischer Schutzwall" te noemen, dan Pim Fortuyn een Himmler, een Hitler, een Mussolini, een Untermensch, een pleefiguur, een Eichmann of een Haatzaaier te noemen ? De onafhankelijke commentatoren zullen het nog moeilijk krijgen om te beoordelen welke van die opties de meest dwaze is. Maar dit is toch echt zoals het er hier een jaar geleden aan toe ging.
En waar de oud DDR leiders na de val van de muur op drift geraakt zijn en de meeste van hun machtige posities kwijteraakten, daar zitten de Hollandse collega's nog geriefelijk op de machtige plekjes: Kok zit vanuit de top van het groot-kapitaal rustig te wachten op een top-positie in Europa, Bolkesteijn zit daar nog steeds, Melkert is inmiddels ook international geworden en mag miljarden wegschenken bij de corruptiebevorderende wereldbank, Jensma zwaait nog steeds de scepter over het NRC, van Dam over het Lagerhuis, en Eenhoorn is niet weg te krijgen bij de VVD. Beatrix heeft nog steeds haar eigen prive kabinetje en haar eigen prive geheime dienstje en danst van geluk want met de aanstaande nieuwe troonopvolger ziet zij de toekomst van haar dynastie ook weer rooskleurig in. En de naieve Balkenende vindt het allemaal prachtig.
Maxima had zich vooral zorgen gemaakt over de gezelligheidsbladen. Ja, want als de zwangerschap was uitgebleven, en als die bladen daar dan stukjes over zouden gaan schrijven, en als dan mogelijk de druk op haar om te baren zou toenemen, ja dan, zo redeneerde zij, dan zou ze het wellicht allemaal minder gezellig vinden in Nederland. Maar waarschijnlijk toch nog wel gezelliger dan in haar eigen Argentinie, waar menigeen kotsmisselijk wordt van haar hypocriete ontkenningsverhaal van de gruweldaden van het dictatoriale regiem aldaar. Haar vader, nota bene staatssecretaris/minister in dat bewind, had daar, terwijl de halve wereld er tegen te hoop liep, niets van geweten. En Maxima, zij geloofde dat. Een inderdaad misselijkmakend verhaal, zeker voor de nabestaanden. Maar deze mening geven (er misselijk van te zijn) op een sandwichboord in Amsterdam is de betreffende Uruguayaan die tegen zoveel hypocrisie protesteerde op een forse boete komen te staan, nota bene op de herdenkingsdag afgelopen 6 mei van de moord op Fortuyn; een Uruguayaan die zijn eigen familieleden heeft verloren in dat regiem.
In onze poldercultuur is het dus zo geregeld dat wie de gruweldaden van het dictatoriale Hitler regime ontkent, bij wet straf krijgt; en wie kritiek levert op de ontkenners van deze gruweldaden die is goed. De ontkenners van de gruweldaden van het dictatoriale Fidela regime brengen het tot Koningin, en wie kritiek levert op de ontkenners van deze gruweldaden die krijgt straf.
Herbie