17 juni 2003
Hier hebben de Eurocraten dus iets op gevonden en wel het toverwoord 'democratie'. Wat willen deze eurodictators in spe, men wil alles bij meerderheid van stemmen regelen. Dat klinkt natuurlijk zeer lovend vanuit het perspectief van onze eigen democratie. Maar, stel dat deze 'democratie' door een oligarchie van staten wordt gekaapt, zoals we dat hebben kunnen zien met de verdragen van Maastricht, Amsterdam en Nice. In al deze verdragen werd er iets geregeld, zonder daarbij de bevolkingen van Europa te betrekken. Het verdrag van Maastricht behelsde de Europese Monetaire Unie, het verdrag van Amsterdam de toetreding tot de euro en het verdrag van Nice betreft in tegenstelling tot wat wordt gedacht niet alleen de toetreding van 10 extra landen, maar ook de besluitvorming van de lidstaten. Na dit verdrag te hebben bestudeerd, blijkt de 'democratie' in Europa niet meer te zijn dan een leeg omhulsel, waarbij de grotere Europese landen (lees: Frankrijk en Duitsland) de heerschappij overnemen.
Alles gaat tot nu toe volgens het plan van de Eurocraten. De Kolen- en Staalgemeenschap werd opgericht in 1951 en geldt als voorbode van de Europese Unie. Velen waren toen van mening, dat de tweede wereldoorlog werd veroorzaakt door nationalistische belangen en deze moesten daarom terzijde worden geschoven om een nieuwe gemeenschap van Europese volkeren te kunnen stichten. Dit zou dan op basis moeten gebeuren van gelijkwaardigheid en een vrije markt, waar dus alle grenzen zouden verdwijnen t.a.v. productie en export. Op zich is dat natuurlijk voor ons liberatariers een positief gegeven, maar de onderliggende gedachte van de eurocraten was omineus. Waar de vrijheid werd verkondigd voor de productie en export van goederen en grondstoffen, werd tegelijkertijd de basis gelegd van een gigantisch overheidsapparaat, die grensoverschrijdend zou werken. Waar eerst alleen de grondstoffen zoals kolen en staal werden geregeld vanuit een centralistisch gezichtspunt, zouden andere zaken snel volgen.
Bij het verdrag van Rome in 1958, waar de eerste zes lidstaten, Nederland, Belgie, Luxemburg, West-Duitsland, Frankrijk en Italie de grondslag legden van een centraal pact en kwam te heten als Europese Gemeenschap. Hierbij werden de landbouwproducten gevoegd en volgens art. 33 van dat verdrag had dat tot doel:
a. om de land de landbouwbevolking een redelijke levensstandaard verzekeren
b. de markten stabiliseren
c. de voorziening veiligstellen
d. aan de verbruikers redelijke prijzen verzekeren
We weten nu allemaal wellicht, dat deze doelstellingen hebben geleid tot de allergrootste verspilling van geld, die Europa ooit heeft meegemaakt. 60% van het EU budget verdwijnt in de landbouwproductie. Overschotten worden gedumpt op de wereldmarkten, waardoor de prijzen enorm onder druk staan en boeren in ontwikkelingslanden nauwelijks tot niet kunnen concurreren. Daarbij is het onmogelijk om landbouwproducten te exporteren naar de EU, zoals Australie en Nieuw Zeeland kunnen beamen met hun wol en vlees. Wat dus als vrijhandspact werd voorgesteld bleek niet meer dan een protectionistisch fort Europa waar alles aan regels en wetten werd onderworpen.
Voor libertariers was dit natuurlijk al een teken aan de wand. Terwijl de EEG in 1958 de eerste schreden zette naar een centralistisch eurobestuur, was er een andere gemeenschap opgericht, welke fungeerde als tegenhanger van deze moloch. Deze organisatie stond en staat bekend als EVA, oftewel Europese Vrijhandelsassociatie en had als leden Groot Brittannie, IJsland, Noorwegen, Zweden, Portugal, Zwitserland en Denemarken. Dit verbond was aangegaan in 1960 om een tegenwicht te vormen van de EEG. De opbouw was vrijblijvender en men gaf de voorkeur aan verdragen zonder een centralistische bureaucratie te benoemen. De EVA bleef vrijwel intact tot aan 1973, toen Denemarken en Groot Brittannie zich voegden bij de EEG. Vanuit het Deense en Engelse oogpunt was dat in feite een overgave van politici naar de toenemende centralistische bureaucratie in Brussel. De politici waren bang om buiten de boot te vallen, omdat de beslissingen van economische aard meer en meer in Brussel plaatsvonden, dit zelfde argument kwamen we ook tegen bij onze politici toen de euro een feit werd.
Telkens tijdens de jaren 70 heeft men vooral in Groot Brittannie geprobeerd om uit de EEG te stappen. Men kan nu nog zien, dat zowel Denemarken en Groot Brittannie de grootste critici vormen van de EU. Het is voor al spijtig, dat er tijdens het referendum nooit een meerderheid was voor een uittreding, want dat zou dan meteen als leidraad gediend kunnen hebben voor andere landen met de zelfde plannen en de EEG hebben kunnen dwingen tot een andere meer vrijere koers.
Op 7 februari werd het Verdrag van Maastricht ondertekend door de Europese Unie en dat hield aldus de volgende belangrijke punten in (Artikel C):
1. De promotie van economische en sociale vooruitgang zonder interne grenzen, het versterken van economische en sociale cohesie en het instelllen van een economische en monetaire unie uiteindelijk leidend tot een eenheidsmunt.
2. De Europese identiteit uit te dragen op het internationale vlak op het gebied van een eenluidige buitenland- en veiligheidspolitiek, tezamen met een gemeenschappelijk defensiebeleid.
3. Het versterken van de bescherming van de rechten van de diverse volkeren binnen de EU d.m.v. een burgerschap van de Unie.
4. Het aangaan van volledige samenwerking op het gebied van het recht en de binnenlandse zaken
5. Het volledig in stand houden van ,,Acquis Communautaire" en het voort te bouwen d.m.v. revisies om de effectiviteit van de mechanismen en de EU-instituten veilig te stellen.
Er zitten in deze 5 basispunten een aantal extreem gevaarlijke elementen.
1. Wat betekent sociale vooruitgang?
De EU is opgericht puur en alleen als een vrijheidshandelszone. Wat we nu zien is dat het zich heeft getransformeerd als socialistische organisatie met alle bijkomende instituten om dit Euro-socialisme niet alleen te beschermen, maar verder uit te dragen. Dit betekent een verdere erosie van de nationale (lees: soevereine) belangen.
2. Wat betekent de Europese identiteit?
Europa is hetzelfde als Azie, Afrika, Zuid-Amerika etc. Het is een continent en heeft geen identiteit als zodanig. Er leven Duitsers, Russsen, Engelsen, Nederlanders e.d. Allemaal zijn het Europeanen, maar allemaal met een eigen identiteit, taal en cultuur. Er bestaat geen Europese taal en cultuur, dus kan er ook nooit een Europese identiteit bestaan. Het enige dat dat kan worden uitgedragen is d.m.v. de onderdrukking van alle identiteiten van de lidstaten, allereerst wordt er zachte dwang uitgeoefend, later zal dat via harde maatregelen worden afgedwongen door de centrale overheid met de toenemende middelen waarover men dan zal beschikken (Europolitie, Euroleger en Euro-veiligheidsdienst).
3. Wat betekent het versterken van de bescherming van de rechten?
We hebben toch allemaal nu basisrechten, oftewel basisvrijheden zou ik moeten zeggen. Opvallend wordt er nooit over vrijheden gesproken, alleen maar over rechten. Men bedoelt hier met name niet alleen rechten, maar ook plichten om te voldoen aan het burgerschap van de EU. Een Europese rechtbank kan deze rechten en plichten 'interpreteren', zonder daar verantwoording te hoeven afleggen aan de diverse lidstaten. Mensen kunnen worden opgepakt in eigen land en getransporteerd naar zo'n EU-tribunaal om daar te worden berecht, zoals onlangs door het Joegslavie-tribunaal is gebeurd d.m.v de ontvoering van Milosovic naar de Haagse inquisitie. Zo'n Europese inquisitie bestaat dus al in Straatsburg, getuige de veroordeling van Bernard Connoly vanwege zijn boek "The rotten heart of Europe".
4. Wat betekent het aangaan van volledige samenwerking op het gebied van recht en binnenlandse zaken?
Zie antwoord 3. Het is alleen een duidelijke verwijzing naar de toenemende centralistische dictatuur van de EU.
5. Wat betekent het volledig in stand houden van de Acquis Communautaire?
Een verdere uitbouw van de EU instituten, zodat elk onderdeel van het dagelijks leven wordt beheerst door de centralistische dictatuur in Brussel, vanaf de maat van de bananen tot aan het aantal asielzoekers dat moet worden binnengelaten en opgenomen door de diverse lidstaten. Daartoe behoort ook de verdere uitbouw van een Europese politiestaat (zie Europol en het Euroleger).
Hier wordt al duidelijk, dat onze Europolitici duidelijk andere plannen hebben met Europa dan de bevolkingen. De Europese Monetaire Unie was al een feit in 1992. De toenmalige premier Lubbers heeft dit op een slin kse wijze door weten te voeren, zoals we dat al van hem gewend waren. Nergens werden er discussies over deze ingrijpende stap gehouden, het was al een vaststaand gegeven, dat de euro in Nederland zou worden ingevoerd. Andere landen, zoals Frankrijk, Denemarken en Ierland hadden referenda, landen als Groot Brittannie en Zweden hadden felle debatten, maar zowel in Nederland als Duitsland hadden de eurocraten en quislings vrij spel. De staatsgefinancierde en -gesubsidieerde media deden hun plicht om alle nadelen te verhullen en hunzelf te buiten gingen aan lyrische juichpartijen. Als we deze mediapropaganda mochten geloven, dan zouden we allemaal het Europaradijs betreden.
Het frappante is, dat dit niet de eerste gemeenschappelijk munt was, in de jaren 70 had men dit al met de slang geprobeerd en deze stierf een natuurlijke dood in 1979. Vlak daarop werd de European Currency Union o pgericht, waar werd bepaald dat de aangesloten munten met een bandbreedte van 12% konden laveren, zonder enig ingrijpen van buitenaf. In 1987 werd besloten om deze bandbreedte terug te brengen naar 5%. Dit had tot gevolg dat de excessen enorm opliepen, welke uitmondden in 1992 op een gehele ineenstorting van de ECU. Dit was natuurlijk een uitgelezen moment voor economen en de media om de toekomstige euro ter discussie te stellen. Helaas, niets van dat alles, want men ging gewoon op de ingeslagen route verder, met als gevolg dat we nu een ECU deel 2 hebben. Maar ditmaal geen bandbreedtes maar een pure fiatmunt zonder enige flexibiliteit. U begrijpt wel dat dat niet anders dan op een financiele ramp kan uitdraaien.
Tijdens deze huidige economische crisis is al duidelijk waar dat op uitdraait. Alle overheden binnen de EU zullen het stabiliteitspact verlaten en zich suf drukken aan euro's. Men kan het vergelijken met de jaren 30, toen alle landen van de goudstandaard afgingen, om de handen vrij te hebben om de schulden te monitiseren met fiatgeld.
Op 1 februari 2003 is officieel het verdrag van Nice in werking getreden.
Dit verdrag is het voorlopige sluitstuk van een toenemende collectivistische Europese superstaat en wel om deze redenen.
Voor het eerst wordt er gesproken over een gezamenlijk buitenlands en defensiebeleid. In art. 17 van dit verdrag staat letterlijk dat er een gemeenschappelijk defensiebeleid kan worden geimplementeerd, zodra de Europese Raad daartoe besluit en kan het zelfs de afzonderlijke lidstaten bevelen om hun wetten hierop aan te passen. Dit is geen akkoord meer, maar een decreet, waardoor de vrijwilligheid wordt vervangen door een verplichting vanuit de superstaat. Art. 27A bevestigt dit nog eens omdat hier wordt gesproken over de veiligstelling van de Unie en haar waarden door de lidstaten.
Niet alleen op het buitenland- en veiligheidsterrein stevenen we rechtstreeks af op een totalitaire superstaat, maar ook op het gebied van de rechtspraak wordt de onafhankelijkheid van de diverse jurisdicties met voeten getreden. In art. 31 wordt gesproken over een gezamenlijk justitieel bureau genaamd Eurojust, wat inhoudt dat hier ook de afzonderlijke rechtspraak van de lidstaten wordt uitgehold. We hebben aan Van Buitenen en Connoly kunnen zien waar dit toe leidt, een toenemende machtsconcentratie in Brussel ten koste van de lidstaten.
Ook wordt het unanimiteitsbeginsel losgelaten en in plaats daarvan komt er een gekwalificeerde meerderheid van stemmen, alvorens wetten worden aangenomen de meerderheid is in dit verdrag vastgesteld op 62%. Dus minder dan 2/3 van de stemmen is vereist om wetten er door te drukken, wat betekent als meer dan 1/3 van de lidstaten tegen een bepaalde wetgeving is, deze lidstaten dit toch zullen moeten implementeren in hun eigen wetgeving. Dit is een uitgelezen kans voor zowel Frankrijk en Duitsland om hun collectivistische wetgeving op te dringen aan de andere lidstaten. Het is nu al een vaststaand feit, dat de Oosteuropese en Zuideuropese landen zich zullen schikken naar de wil van deze 2 landen, alleen maar om het feit van toekomstige subsidies en financieel supportmaatregelen om hun achtergebleven landbouw en industrie te moderniseren en aan te passen aan het stringente milieu-beleid van de unie. Vooral de Oosteuropese landen ontberen hiervoor de financiele middelen. De lidstaten die het nakijken zullen hebben bij dit gekwalificeerde stemsysteem zijn de Scandinavische landen, tezamen met Nederland en Engeland. Deze landen zullen de dupe zijn, vanwege hun eigen efficiente landbouw en industrie en daardoor weinig tot niets uit deze pot ontvangen. De betalingen zullen in de komende jaren alleen maar stijgen.
Op 26 mei jl. werd er een blauwdruk gepresenteerd door Valerie Giscard d'Estaing en de voorstellen zijn een regelrechte nachtmerrie, niet alleen voor libertariers, maar ook voor iedereen, die is begaan met de onafhankelijkheid en zelfbeschikking van de lidstaten onderling. De voorstellen hebben de volgende punten:
1. Een machtige EU president
2. Een EU minister van buitenlandse zaken.
3. Een gemeenschappelijk buitenlands beleid (dit stond al vast in het verdrag van Nice)
4. Een juridisch bindend handvest van rechten
5 De EU zal een legale entiteit worden.
Vooral punt 1, 2 en 5 geven duidelijk aan waar de eurocraten en collectivisten ons naar toe willen hebben en, ik heb het al eerder gezegd, dat is een machtige superstaat met enorme bevoegdheden om het buitenlandbeleid te centraliseren d.m.v. een president (geen voorzitter meer) en een eigen minister van buitenlandse zaken. In dit verband is het wel saillant om te vertellen, dat er onlangs een vloot van 180 Airbus A400 militaire transportvliegtuigen zijn besteld door diverse lidstaten om het in oprichting zijnde euroleger te vervoeren naar een groot aantal plaatsen in de wereld. Zodoende zal de EU als rivaal kunnen optreden t.o.v. de VS. U begrijpt dat dit alleen kan leiden tot grote problemen, omdat 2 supermachten onherroepelijk met elkaar in gevecht zullen geraken. M.b.t. de Irak-crisis heeft men dit al duidelijk kunnen zien, doordat zowel Frankrijk als Duitsland zich niets gelegen lieten om de VS te bekritiseren. Natuurlijk zeer hypocriet, omdat enkele jaren geleden (in 1999), zowel Frankrijk als Duitsland in het kader van de NAVO Joegoslavie platbombardeerden. De ex-RAF terrorist Joschka Fischer en nucleaire handelaar Jacques Chirac waren toen de meest enthousiaste deelnemers aan dit onzalige avontuur.
De volgende stap zal zijn de belastingen te centraliseren en deze door Brussel te laten heffen, in het Keynesiaanse en euro-fetishistische blad van The Economist van 10 mei jl. wordt dit ook geopperd. Als we een aantal jaren verder zijn, zal ook de inkomstenbelasting worden geheven door de EU superstaat en dan is de weg naar slavernij voltooid. Men spreekt wel over een fort Europa, inderdaad is het een fort, waar buitenlandse producten worden geweerd en waar Europese burgers worden opgesloten teneinde een toenemende straffe dictatuur te dienen.
Als conclusie op deze problemen zou ik de politiek aanbevelen om de eerste schreden te zetten tot een uittreding uit deze toenemende dictatoriale superstaat, want er bestaat een optie, waar ik een groot voorstander van ben en dat is het lidmaatschap aanvragen van de Europese Vrijhandelsassociatie (EVA), welke op dit moment drie landen beslaat, Zwitserland, IJsland en Noorwegen. Dit betekent, dat we automatische lid blijven van de Europese Economische Ruimte, dus de vrijhandel kan blijven bestaan, zonder daarvoor een centralistisch bestuur te moeten financieren en onszelf overgeven aan de grillen van andere landen en staatshoofden.
Albert Spits
Albert Spits is Financial Associate bij Hewitt Associates, een internationaal pensioenadvies- en actuarieel bureau. Verder is hij freelance docent Bedrijfskunde van het Centrum Bedrijfstrainingen te Arnhem.
Dit is de tekst van de voordracht die Albert Spits gaf tijdens de Meervrijheid Conferentie op 14 juni 2003 in Felix Meritis, Amsterdam.