15 juni 2003
Ik hoor dit eufemisme de laatste tijd zo vaak (ondermeer Halsema en Marijnissen hebben het al meerdere malen aangeroerd) dat het erop lijkt alsof het andere progressieve adagium, "de sterkste schouders, de zwaarste lasten" concurrentie heeft gekregen van een nieuw eufemisme.
Want dat het om een typisch verraderlijk politiek eufemisme gaat, wordt bij nadere bestudering toch wel duidelijk.
'Georganiseerde solidariteit' klinkt immers prachtig, maar laten we nog eens kijken hoe het eigenlijk precies in zijn werk gaat: werknemers in de marktsector worden gedwongen, op straffe van vrijheidsberoving, een flink deel van hun inkomen af te staan. Dat noemt men 'loonheffing'. De inner van deze gedwongen loonheffing is de overheid, de gedupeerde is de belastingbetaler.
Vervolgens wordt deze loonheffing door de overheid herverdeeld aan allerlei zaken waar de belastingbetaler helemaal niet om gevraagd heeft, waar hij ook nauwelijks invloed op uit kan oefenen, maar waartoe hij toch door diezelfde overheid gedwongen wordt. En naast deze belastingheffing worden alle burgers ook nog eens gedwongen voor vrijwel alle producten veel meer te betalen dan de werkelijke marktwaarde, dit noemt men een ander eufemisme 'accijnzen'. En alsof het nog niet genoeg is, kan over deze producten ook nog belasting geheven worden. De overheid deinst er zelfs voor terug om belasting te heffen over accijnzen!
Met andere woorden: praktijken die, indien door de maffia gebezigd, als schandelijk verwerpelijk worden beschouwd zijn ineens doodgewoon indien gebezigd door de overheid en opgelegd aan miljoenen mensen.
Sommige vooraanstaande progressieven, zoals de eerder genoemde Halsema en Marijnissen, noemen dit 'de georganiseerde solidariteit'. Ik vind het verdacht veel op dwangarbeid lijken.
Allure, 12-06-2003