28 maart 2003
Het is eigenaardig dat veel voorstanders van democratie sceptisch staan tegenover het recht op afscheiding. Er is in ieder geval sprake van een ambivalente houding. Als je immers werkelijk vindt dat het volk moet regeren over zichzelf zou je logischerwijs ook moeten vinden dat mensen zich mogen afscheiden om zelf hun eigen regering te vormen. Maar het recht op afscheiding en zelfbestuur wordt door weinig bestuurders en democraten verdedigd. Men verdedigt het soms wel buiten de eigen invloedssferen maar zeker niet in eigen land. Zelfbestuur voor Koerden, Tsjetsjenen of Palestijnen is allemaal mooi en prachtig maar veel democraten zijn juist voorstander van machtcentralisatie zoals de EU en de VN.
Veel democraten zien maar al te graag dat vrijheidsbewegingen rond de wereld hun zelfbeschikkingsrecht verkrijgen. Zij gruwelen echter bij het idee dat een Nederlandse provincie zich afscheidt van Nederland. Of dat een land zich terugtrekt uit de EU. Je kunt immers alleen maar hoge belastingen opleggen wanneer burgers er niet aan kunnen ontsnappen. Een verzorgingsstaat is niet op basis van vrijwilligheid te handhaven. De verzorgingsstaat gaat immers uit van gedwongen "solidariteit". Mocht bv Groningen zich onafhankelijk verklaren en een kapitalistisch belastingparadijs à la Hong Kong stichten dan zou de Nederlandse verzorgingsstaat en de bijbehorende belastingdruk moeilijk te handhaven zijn. Groningen zou investeringen, bedrijven, bewoners en werknemers aantrekken en de zwakten van het sociaal-democratische model zouden pijnlijk duidelijk worden en tot hervormingen leiden. Geen socialist die dat ziet zitten. Concurrentie is leuk voor bedrijven maar niet voor staten meent men in bestuurlijke contreien.
Afscheiding, ook wel secessie genoemd, is een van de betere manieren om relatief snel en makkelijk tot meer vrijheid te komen. In plaats van op democratische wijze het gehele land te overtuigen van de eigen mening dient alleen de lokale bevolking van de juistheid ervan overtuigd te worden. En als je je als individu kan afscheiden hoef je alleen maar jezelf te overtuigen. En dat lukt de meesten wel.
Om de vrijheid te bewaken en te vergroten dient het recht op afscheiding sterker gepropageerd te worden. Veel oorlogen zijn ontstaan doordat landen bevolkingsgroepen geen lokale autonomie boden of het recht op daadwerkelijk zelfbestuur. Het recht op afscheiding waakt tegen totalitaire bestuurders ongeacht of die democratisch zijn of dictatoriaal.
De Duits-Amerikaanse econoom Hans-Hermann Hoppe zei hierover in een recent interview: "Om de trend richting centralisatie en uiteindelijk de vorming van een wereldstaat terug te draaien, is het cruciaal dat een alternatieve visie uitgedragen en gepopulariseerd wordt in de publieke opinie. We dienen het idee van afscheiding uit te dragen. Of, meer specifiek, we dienen het idee uit te dragen van een wereld bestaande uit tienduizenden afzonderlijke districten, regio's en kantons, en honderdduizenden vrije onafhankelijke steden zoals de hedendaagse eigenaardige uitzonderingen als Monaco, San Marino, Liechtenstein, Hong Kong en Singapore. Het gevolg zal zijn dat kansen voor economisch gemotiveerde migratie enorm toenemen, en de wereld zal er een zijn van kleine liberale overheden die economisch geïntegreerd zijn door middel van vrijhandel en een internationale munteenheid zoals goud."
Frank Karsten
Gerelateerde links:
- De oorlog van St. Abraham en het huidige buitenlandse beleid
- Nederland in brokjes
- Hans-Hermann Hoppe over Oorlog, Terrorisme en de Wereldstaat
- Secessie.nu is een Vlaamse website die de afscheiding van Vlaanderen bepleit.
- De Europese eenwording: de basis voor nieuwe oorlogen?
- Veel informatie over Koerden op de website van het NRC
Frank Karsten is oprichter van de Stichting Meervrijheid en hoofdredacteur van de bijbehorende website.
Samen met Karel Beckman schreef hij De Democratie Voorbij, een boek dat inmiddels in 20 talen beschikbaar is.
In 2018 publiceerde hij De DiscriminatieMythe, waarin hij een kritische visie op het gelijkheidsdenken uiteenzet.