7 februari 2003
Tijdens de Vietnam-oorlog was menig student fan van Ho Chi Minh (minzaam Oom Ho genoemd), de leider van Noord-Vietnam. Zuid-Vietnam kreeg later toch wel spijt van Ho's overwinning. Enkele decennia geleden spraken communisten in het Nederlandse parlement positief over Stalin terwijl een kleuter toen al door kon hebben dat het bepaald geen aaibare dictator was en hij vele onschuldigen over de kling had gejaagd. En naar het schijnt kan je Harry Mulisch zelfs nu nog positief over Fidel Castro en zijn florerende Cuba horen spreken. Zou Mulisch wellicht in Cuba inspiratie hebben opgedaan voor zijn roman De ontdekking van de hemel?
Over het algemeen is het enthousiasme over deze mensen wel wat afgenomen in progressieve kringen. Ze leefden, moorden en dicteerden namelijk lang genoeg om de wereld kennis te laten nemen van hun magere rapportcijfers. Dat gold niet voor enkele andere communistische coryfeeën. De Zuid-Amerikaanse rebel Che Guevara (Che voor vrienden) stierf een vroege onnatuurlijke en gewelddadige dood en kon zo als goedaardige martelaar in de harten doorleven van wereldverbeterende socialisten. Hij leefde gewoon niet lang genoeg om zielig weg te kwijnen of zich als vreselijk dictator te ontwikkelen. Zowaar een prestatie die waardering verdient. Che prijkt dan ook nog trots en strijdbaar op menig roodgekleurd affiche of t-shirt dat oproept tot proletarisch winkelen of revolutionaire actie.
Teneinde de mythe en het martelaarschap rondom Che enigszins te ontkrachten hebben Deense vrijheidsstrijders via hun website een aangepaste versie van een Che t-shirt te koop aangeboden. Misschien wat voor de ME om aan te trekken als ze weer eens een kraakpand gaan ontruimen.
Gerelateerde links:
- Bart Croughs: Politieke slimmerikken
- Zes wonderen van het socialisme
- Over de tien grootste genocides van de 20e eeuw