27 januari 2003
Degene die tijdens het tv-debat het lekkerst in z'n vel zat en niet van z'n stuk kon worden gebracht werd dan de dag erop tot winnaar uitgeroepen; natuurlijk op basis van sms-opiniepeilingen. Vervolgens begon het grote papegaaienconcert waarin iedere journalist kritiekloos de andere na praatte. Hierdoor werd de 'prestatie' van de debatswinnaar extra uitvergroot, wat weer zorgde voor een opdrijvend effect in de peilingen. Deze peilingen geven dan op hun beurt weer vleugels aan de populariteit van de politicus in kwestie.
Aan het eind van de rit mag dit dan worden bevestigd door de burger. In het stemhokje wordt de gedoodverfde winnaar van de peilingen dan ook de winnaar van de Moeder aller Opiniepeilingen: de Verkiezing. De beloning voor de kiezer wordt dan gebracht als een avondvullend schouwspel waarin de resultaten van het stemgedrag centraal staan gevolgd door de reactie van alle spelers in het verkiezingscircus op dat gedrag.
Maar omdat alles een keer gaat vervelen wordt er in Aalsmeer al in het diepste geheim gewerkt aan een spin-off van het programma Idols met als werknaam 'Ipols'. In dit aangepaste format zeikt een deskundige jury onder leiding van Frits Wester een paar honderd politici-in-spee systematisch af en laat vijftig van hen doorgaan naar twee additionele afvalrondes. Hierin moeten de kandidaten dan verschillende opdrachten uitvoeren voor het oog van de camera. Opdrachten die dan bijvoorbeeld bestaan uit Surinaams koken, bomen zagen of conducteur spelen.
Het volk beslist dan via sms welke negen kandidaten overblijven en de deskundige jury kiest een nummer tien door middel van een Wildcard. In de laatste rondes sms't het volk dan iedere keer een kandidaat weg die het zwakst was in het debat van die avond. De uiteindelijke winnaar wordt dan door Katja en Bridget tegelijk gezoend en naar het Torentje op het Binnenhof gebracht. Van hieruit mag deze persoon dan maximaal vier jaar lang Nederland gaan besturen.
Dit lijkt allemaal reuze hilarisch, maar zo probeer je in ieder geval niet langer krampachtig de schijn op te houden dat democratie een hele serieuze aangelegenheid is. Feitelijk is democratie een hele slechte grap die niemand snapt. We denken iemand een mandaat te geven om onze wensen tot uitvoer te brengen, maar daarvoor in de plaats ontneemt men keer op keer onze vrijheden. En wat je ook stemt, er verandert helemaal niets.
Toch blijven we met z'n allen tegen elke prijs aan dit circus meedoen. Maar de laatste verkiezingen hebben in ieder geval één posititief punt opgeleverd: onze democratie kreeg een prijs. In de marge van het televisiescherm wordt deze in kleine letters weergegeven: "70 cent per bericht".
Hans Bennink
Hans Bennink (1969) is van beroep internetprovider en is daar sinds 1996 professioneel mee bezig na een studie International Business aan de HEAO.
Uit zijn pennevruchten -die vaak op de actualiteit inspelen- komt zijn streven naar een vrijere maatschappij tot uiting. Het is daarbij zijn overtuiging dat uit het kunnen maken van keuzes de verrijking en verdieping van de mens tot haar volste wasdom kunnen komen.