4 februari 2003
Of het nu gaat over de smaak van chocolade, reclame voor tabaksproducten of het besluit om gezonde koeien met een mondkwaal te vernietigen, in Brussel heeft men het laatste woord. Deze beslissingen worden genomen door een allegaartje van parlementariërs die uitgerangeerd werden in hun thuisland. En zonder te veel ruchtbaarheid is men daar al decennia druk doende vrijwel ieder aspect van onze maatschappij te reguleren.
De Nederlandse vertegenwoording bestaat uit mensen zoals Hanja Maij-Weggen. Deze koningin van de proefballon op Verkeer en Waterstaat moest begin jaren negentig onder hoongelach het Haagse verruilen voor het Europarlement. Vreemd genoeg heeft ze daar vandaag de dag meer invloed op de Nederlandse politiek dan een gemiddelde Minister. En dat is bepaald geen geruststellende gedachte.
Zonder de Nederlandse burger er in te betrekken wordt de Europese Unie ook nog eens flink uitgebreid met landen die een soort economie hebben wat we vooral kennen van TV. Meestal zien we dan karren met ezels en kromme bejaarden in een straat waar grijs de overheersende kleur is. Dit tafereel wordt dan gevolgd door een gironummer waar we dan ons schuldgevoel mogen afkopen.
Gelukkig hoeft dit laatste niet meer vanaf 2004, want dan verwisselen deze voormalige Sovjet-Satelieten hun oude totalitaire systeem voor het onze en wordt er liefst 42 miljard Euro deze landen in gepompt. Als bonus krijgen ze nog een flinke vinger in de Europese pap ook. Zo heeft Roemenië met 14 stemmen meer stemrecht in de Europese Raad dan Nederland (13).
Desgevraagd gaf Hans van Mierlo pas geleden toe dat als ze in de jaren 70 eerlijk verteld zouden hebben hoe de EU vandaag de dag eruit zou zien, dat dan niemand daarmee ingestemd zou hebben. Het was maar beter dat de burger niet wist wat er zich in Brussel allemaal afspeelde. Dat dit tot op de dag van vandaag gemeengoed is gebleven blijkt wel uit het feit dat eind 2002 de Tweede Kamer tegen een referendum over de EU-uitbreiding stemde. Simpelweg omdat ze de bui zag hangen wat de uitslag betreft.
Anti-Europese geluiden komen niet meer alleen uit Engeland maar nu zelfs uit Brussel zelf. De Voorzitter van de Europese Conventie (de Franse oud-President Giscard d'Estaing) komt met een voorstel om de macht van Brussel eens flink in te perken. Maar veel kans maakt hij echter niet. Maij-Weggen merkte al fijntjes op dat de huidige tendens namelijk er een is van meer macht voor de EU in plaats van minder. Want zo gaat dat ook in de Europese politiek.
Natuurlijk zal de poppenkast in de Hofstad nog wel een tijdje voortduren. Al was het maar omdat ze al jarenlang voortreffelijk een dekmantel vormt voor de Brusselse arena waarin het zich werkelijk allemaal afspeelt. Een arena zonder publiek welteverstaan, want als burger worden we vriendelijk verzocht ons er vooral niet mee te bemoeien. We worden wel geroepen als men daar klaar is. En als het ons niet bevalt? Tja, da's dan maar mooi pech.
Hans Bennink
Hans Bennink (1969) is van beroep internetprovider en is daar sinds 1996 professioneel mee bezig na een studie International Business aan de HEAO.
Uit zijn pennevruchten -die vaak op de actualiteit inspelen- komt zijn streven naar een vrijere maatschappij tot uiting. Het is daarbij zijn overtuiging dat uit het kunnen maken van keuzes de verrijking en verdieping van de mens tot haar volste wasdom kunnen komen.