25 januari 2003
Na de moord op Fortuyn, aldus Hofland, is een grote vergissing opgehelderd: "...dat Nederland verdraagzamer zou zijn dan de rest van de wereld. Intussen is bewezen dat men ook hier elkaar naar vermogen en liefst met behoud van eigen anonimiteit kan verraden, bedreigen, belasteren en terroriseren." Na de moord bleek pas goed dat je hier sommige dingen 'niet mocht zeggen'."
Een paar dagen later hief Harry Mulisch in de Volkskrant dezelfde klacht aan. Mulisch verwees naar de Tweede Wereldoorlog. "Toen mocht je geen grapje maken over Hitler, anders ging je naar het concentratiekamp. Nu mocht het ook niet, maar heette het demonisering."
Het is een opmerkelijk fenomeen: decennialang is de gedachtepolitie in Nederland hyperactief geweest en is de politieke oppositie monddood gemaakt (met als hoogtepunt de veroordeling van Janmaat tot gevangenisstraf vanwege de uitspraak 'vol is vol'). Erg veel verontwaardiging kon deze staatsterreur bij types als Mulisch en Hofland nooit wekken. Pas nu een advocaat als Spong opstaat met een kansloze poging om progressieve meningen te vervolgen, is er sprake van een ontoelaatbare inbreuk op de vrijheid van meningsuiting.
Wat private terreur betreft geldt hetzelfde. De aanslagen van links - de aanslag op Janmaat bij Kedichem (waarbij Janmaats latere echtgenote Wil Schuurman een been verloor); de aanslag op Kosto; de aanslagen op Makro-vestigingen; de aanslagen op Shell; de moord op Fortuyn - die terreur telt eigenlijk niet mee. Pas nu iemand kogelbrieven stuurt naar progressieve politici is er werkelijk sprake van terreur, en is eindelijk de vergissing opgehelderd dat Nederland verdraagzamer zou zijn dan de rest van de wereld.
Mensen als Mulisch en Hofland leven in een soort virtueel universum: wat reëel is, telt niet mee, en omgekeerd. Virtuele kogels (die in kogelbrieven) tellen past echt; de kogels die echt iemand dood maken en de aanslagen die echt iemand levenslang verminken, die tellen niet mee.
Virtuele rechtszaken, de rechtszaken die nooit plaatsvinden, die tellen pas echt; de echte rechtszaken, waarbij echte veroordelingen vallen, die tellen niet mee.
Bart Croughs
Bart Croughs (1966) is een van de vruchtbaarste libertarische geesten van Nederland. Hij is afgestudeerd in de filosofie en was voorheen hoofdredacteur van het tijdschrift "Reactie".
Bart Croughs schreef het boek "In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon". U kunt het bestellen bij Lulu.com of delen ervan hier lezen. Het is een humoristische en felle aanval op het links intellectuele denken in Nederland en legt op zeer leesbare wijze de inconsequenties ervan bloot.
Verder schreef hij voor Playboy zijn eigen column in de periode van maart 1997 tot en met augustus 1998. Gedurende enkele jaren had Croughs een column in het opinieweekblad HP/de Tijd.