De oorlog van St. Abraham en het huidige buitenlandse beleid

Door Walter Block

13 december 2002

Anderhalve eeuw na de oorlog tegen de Zuidelijke afscheiding wordt het buitenlandse beleid van ons land nog belemmerd door deze tragische gebeurtenis.

Had de oorlog van federale agressie namelijk niet plaatsgevonden en had men het Zuiden toegestaan vreedzaam weg te gaan, dan zou Amerika veel beter in staat zijn een positieve invloed uit te oefenen op de verscheidene gebeurtenissen die de aarde momenteel verontrusten.

Dit impliceert niet dat een libertarisch buitenlands beleid van de V.S. de rol van wereld politieagent zou omvatten; het organiseren van niet-constitutionele staande legers; het legeren van militairen overzee in vrijwel honderd landen; het laten varen van slagschepen in elke zee en oceaan die bekend is.

Nee. Een correct buitenlands beleid zou luisteren naar de raad van George Washington in zijn "Afscheidsbrief": om naar vriendschappelijke commerciële relaties met alle naties te streven, maar geen politieke relaties na te streven met welk dan ook; om de veiligheid en het geluk van alle landen te wensen, maar alleen te vechten ter bescherming van het onze.
 

Maar hiermee wordt niet gesteld dat Amerikanen geen bemiddelende en verzoenende rol in buitenlandse aangelegenheden kunnen spelen. Politici, bureaucraten en andere werknemers van de staat moeten inderdaad wel van zulke activiteiten worden uitgesloten. En dit zou ook voor weekeinden moeten gelden. Zij hebben immers reeds voltijds banen die hen zouden moeten verhinderen over de aardbol rond te zwerven en zich te mengen in andermans zaken.

Managers in privé bedrijven worden vaak contractueel verhinderd om iets te doen gedurende hun vrije tijd dat onverenigbaar is met hun voltijds verplichtingen, en het zelfde zou op "regeringsdiplomaten" van toepassing moeten zijn.

Er is echter niets in de principes van libertarisme dat privé burgers zou verhinderen als tussenpersoon of bemiddelaar op wereldniveau op te treden. Leden van de American Arbitration Association, voormalige rechters, huwelijksadviseurs, et cetera kunnen een belangrijke bijdrage leveren in de richting van het blussen van sommige van de vele brandhaarden die op deze droevige wereld woeden.

Behalve één ding.

Iedere Amerikaan die dit zou proberen te doen zou deze taak beginnen met één hand, om niet te zeggen twee handen, op zijn rug gebonden. Dit is omdat een heldere en juiste (gedeeltelijke) oplossing voor de meeste, zo niet alle problemen, van de mensheid secessie is, en dit land een geschiedenis heeft waarin dit niet erkend werd. Wij hebben ons als maatschappij evenmin voor deze morele wandaad verontschuldigd. In plaats daarvan wordt Abraham Lincoln door de meesten nog gezien als soort van seculaire heilige.

Met uitzondering van Tom DiLorenzo, Jeff Hummel, David Gordon, Clyde Wilson - en slechts zeer weinig anderen - verdedigen onze historici, politieke wetenschappers en andere intellectuelen nog de acties van het monster Lincoln. Laten we enkele voorbeelden nemen die aangeven hoe een dergelijke houding willekeurig welke inspanningen van ons zou ondermijnen om oprechte bemiddelaars te zijn bij het genezen van de aardse probleemgebieden.
 

Tsjetsjenië

1.Tsjetsjenië

Al bijna een decennium bevindt Rusland zich midden in een bloedige oorlog met deze groep individuen. Tienduizenden mensen zijn gedood. Één van hen zou een medicijn tegen kanker uitgevonden kunnen hebben.

Is er een reden waarom Tjsetsjenen niet hun eigen weg mogen gaan? Het is met name moeilijk hen dit te ontzeggen omdat het enkele tientallen andere jurisdicties van de vroegere Sovjet Unie reeds was toegestaan een eigen land op te zetten.

Wat is het relevante verschil tussen Tsjetsjenië, enerzijds, en Litouwen, Latvia, Estland, Wit-Rusland, Georgië, Kazachstan, Turkmenistan, Oezbekistan, Kirgizië, Tajikstan, om maar niets van Oost-Duitsland, Joegoslavië, Hongarije, Kroatië, Albanië, Polen, Roemenië, Armenië, de Tsjechische Republiek, Slowakije, en Servië te zeggen, zodat het de laatstgenoemden wel toegestaan is zich af te scheiden en de eerstgenoemde niet?

Het is moeilijk dit verschil in behandeling te rechtvaardigen. En toch is het idee, dat elk land altijd perfect is zoals het is, zo diep ingebed dat het maniakale verzet tegen het vertrek van dit kleine strookje land het onnodige verlies van duizenden kostbare mensenlevens heeft veroorzaakt.

Maar zou een Amerikaan de afscheiding van Tsjetsjenië kunnen bepleiten? Een dergelijk standpunt zou ondermijnd worden door onze eigen geschiedenis, waarin een gelijksoortig verzoek om afscheiding namens de Confederatie werd neergeslagen.
 

Vlag Kasjmier

2.Kasjmier

India en Pakistan vliegen elkaar al decennia lang naar de keel vanwege Kasjmier. Zij hebben al drie onbesliste oorlogen gevoerd om deze kwestie te regelen. Duizenden kostbare mensenlevens zijn door de gevechten verloren. Één van hen zou een symfonie zoals die van Mozart hebben kunnen componeren. Als er als gevolg hiervan een kernoorlog tussen deze twee mogendheden wordt gevoerd liggen de ramingen op 12 miljoen extra doden.

Toen Engeland dit geplaagde subcontinent in 1947 verliet was het plan dat de gebieden met een Hindoe meerderheid bij India zouden worden getrokken, en dat soortgelijke Moslim gebieden zouden opgaan in Pakistan. Hoewel het vredesplan vaak uit ging van massale en gedwongen migratie kan ten gunste hiervan gesteld worden dat de alternatieven waarschijnlijk slechter waren?

Maar Kasjmier werd geregeerd door een Hindoestaanse prins. Hij besliste om het aan India te geven, ondanks het feit dat de overweldigende meerderheid van de bewoners Moslim was. Pakistan heeft, sindsdien geprobeerd om het gebied op te nemen op grond van het argument dat het de rechtmatige eigenaar is, en India heeft met even grote inspanning de doctrine willen vasthouden dat geen enkele politieke afscheiding om welke reden dan ook ooit kan plaatsvinden.

De overduidelijke en juiste oplossing is dat de inwoners van Kasjmier wordt toegestaan zich van India af te scheiden. Het kan zich dan aansluiten bij Pakistan of een afzonderlijke politieke entiteit blijven, zoals in het geval van Bangladesh. Maar kan een dergelijke gang van zaken met droge ogen worden geadviseerd door een Amerikaan? Deze vraag wordt beantwoord door hem te stellen.

3. Palestina

De Joden en de Arabieren hebben elkaar jarenlang in dit probleemgebied afgeslacht. Één van deze doden, zou een reismachine of techniek hebben kunnen uitvinden die ons de mogelijkheid gaf niet alleen planeten in dit zonnestelsel te onderzoeken en koloniseren maar ook in andere melkwegen.

Éen eenvoudig antwoord op deze ellende bestaat uit een geografische en politieke scheiding van deze twee volkeren. (Dit zou de crisis niet volledig oplossen; er is dan altijd nog de kwestie wie welke stukken land onder beheer zou krijgen, een kwestie waar we ons even niet op richten. Maar een dergelijke verdeling zou tenminste een stap in de goede richting zijn).

Geen Amerikaan, zelfs niet een gewone burger, zou zo'n plan zonder schaamte kunnen opperen zolang de zuidelijke staten nog worden vastgehouden door de V.S. Colossus. Eerst moeten wij ons eigen huis op orde krijgen, vóórdat iemand van ons de afscheiding kan aanraden van andere jurisdicties, zonder dat men terecht van schijnheiligheid kan worden beticht.

Hoe ver zou je als libertarier mogen gaan wat betreft afscheiding? Dit staat gelijk aan de vraag: Wat is het optimale aantal landen in de wereld? Het uiteindelijke antwoord is, voor elke persoon, of zes miljard verschillende naties. In een juiste maatschappij zijn wij elk soevereine individuen.

De heersende ideologie maakt een dergelijke gang van zaken in de huidige tijd onuitvoerbaar. Hoewel het politiek onhaalbaar is werpt het principe nog steeds een licht op de materie. Het biedt in ieder geval een uitgangspunt aangaande allerlei wereldzaken: wanneer een minderheid zich van een meerderheid wil afscheiden, zou dit de minderheid moeten worden toegestaan.

Onder gelijkblijvende overige omstandigheden kan men stellen: hoe meer landen hoe beter. Maar dat niet alleen. De minderheden zouden moeten worden aangemoedigd om zich op te delen in kleinere politieke eenheden, aangezien ons dit dichter bij het libertarisch ideale aantal landen zal brengen. Verder is vrijwillige afscheiding de essentie van vrijheid van vereniging. De mate waarin een persoon onvrij is om met anderen naar eigen wens te associëren, is de mate waarin hij een slaaf is.

Dit principe kent geen logisch, coherent of ethisch eindpunt (behalve natuurlijk het libertarische einddoel van één persoon per natie). Van het zich afscheidende land kan men zich namelijk wederom afscheiden. Als het de Confederatie toegestaan is zich van de V.S. af te scheiden dan het is net zo wettig voor bijvoorbeeld Louisiana om zich van de Confederatie af te scheiden. En als dit wettig is dan is bijvoorbeeld ook Shreveport gerechtigd onder de controle van de staat Cajun uit te komen.

Toegepast op het Midden-Oosten zou het resultaat wel eens een politieke archipel kunnen zijn. Een land zou kunnen zijn samengesteld uit delen van de West Bank en de Gazastrook, of wat nu Pakistan is plus Bangladesh. Maar als dit de wil is van het volk, of de wijk, of zelfs op het individuele niveau, dan zij dat zo. Als we tenminste de ethische principes willen hooghouden. Het principe zou zeker ook op Ierland en op Quebec moeten worden toegepast, op Somalië, en zelfs op de voorsteden van Los Angeles.

Secessie zal niet alle wereldproblemen oplossen, maar het zal ons een stap dichter bij het doel brengen. Wanneer en als de V.S. ophouden de Confederatie gevangen te houden, zullen wij in een veel betere positie verkeren om wereldvrede te verwezenlijken; of op zijn minst om de vele lokale brandhaarden te helpen blussen.

Walter Block, 20 Juni 2002

Dr. Block is een economie professor aan de Loyola Universiteit in New Orleans. Hij is schrijver van het boek "Defending the undefendable" waarvan de introductie door Meervrijheid is vertaald.

Op de website van Lew Rockwell staat het Engelstalige origineel. Vertaling door Stichting MeerVrijheid.