Bruikleen

Door Kim Winkelaar

22 oktober 2002

Wie kent er niet de beroemde "bruikleen-theorie" van links als het om het milieu gaat. Kort gezegd is de stelling: "We hebben de aarde in bruikleen van onze kinderen, dus moeten we die aarde netjes achterlaten voor de generaties na ons." In principe is dit een heel valide argument. Ook de generaties na ons hebben een leven op te bouwen, en het zou op z'n zachtst gezegd niet netjes zijn om die generaties op te zadelen met onze rotzooi. Jammer alleen dat men de stelling zo hypocriet toepast.

Want waarom hoor je Rosenmöller en consorten dit verhaal nou nooit ophangen als het om overheidsfinanciën gaat? Als het aan links ligt leent de staat miljarden euro's, om er maar voor te zorgen dat we nu kunnen genieten van overheidsdiensten. Het klinkt allemaal aardig: extra belastinggeld naar de zorg, naar het onderwijs, naar uitkeringen en naar de derde wereld. Maar eigenlijk is dit precies hetzelfde als met het milieu. Alles wat we nu "op de pof" uitgeven, mogen de generaties na ons dubbel en dwars terugbetalen.

Het mooie is dat links zichzelf sociaal durft te noemen. En daarmee de meer rechts georiënteerde partijen direct diskwalificeert als a-sociaal. Ik mis alleen nog even de verklaring wat er nu zo sociaal is aan het opzadelen van latere generaties met schulden, omdat je zelf zo graag nu wilt consumeren.
We hebben gezien waar het toe kan leiden. Onder Den Uyl liep de staatsschuld gigantisch op. De achterstand van toen hebben we tot op de dag van vandaag nog niet ingelopen. In feite zijn de problemen die we nu hebben rechtstreeks te wijten aan de ongebreidelde spendeerdrift van Den Uyl, en zijn vrienden zoals Marcel van Dam en Jan Pronk. Hadden we toen geen linkse machthebbers gehad, dan hadden we de afgelopen jaren de staatsschuld al lang en breed kunnen aflossen, en hadden we nu niet jaarlijks miljarden Euro's aan rente af hoeven te dragen. Dan was er geld genoeg geweest voor de zorg, of misschien zelfs wel voor lastenverlichting. Helaas, met dank aan de "sociale" PvdA zuchten we nog vele jaren onder het juk van een gigantische staatsschuld.
Met als uiteindelijk resultaat dat de sterkste schouders nog wat meer lasten mogen gaan dragen, om nog maar eens een links stokpaardje van stal te halen. Dat die sterke schouders op een gegeven moment ook door kunnen buigen, dat zien ze dan wel weer. Eén ding is wel zeker: zodra ook sterke schouders buigen, zal links de eerste zijn om te pleiten voor een goede regeling. Op kosten van de belastingbetaler, dat wel.