20 januari 2021
Onze grote leider heeft ervoor gezorgd. We krijgen hem.
Avondklok.
Een klok die we alleen hebben horen luiden in onze geschiedenisboeken. We wisten al lang niet meer waar die klepel hing. Nu luidt hij weer, voor ons, in januari 2021.
Ik ben er blij mee. Ik heb mijn hoop gevestigd op de avondklok. Ik hoop dat het galmen van de avondklok mijn medeburgers wakker zal schudden. Zodat ze eindelijk die ene vraag zullen stellen die nooit wordt gesteld.
Al vele maanden roep ik dat we in een dictatuur terecht zijn gekomen. Het maakte geen indruk.
Lockdowns, anderhalve meter, gedwongen bedrijfssluitingen, een verbod op samenkomsten, kantoorwerken, sporten, reizen, dansen, feesten. Opgesloten bejaarden die eenzaam stierven. De maatregelen waren nodig. Voor onze gezondheid. Hoezo dictatuur?
De noodwet? De democratie die iedereen zo hoog heeft zitten werd zomaar terzijde geschoven, de rechtstaat met voeten getreden, zoals de Nederlandse Orde van Advocaten vaststelde. Maar nee, ook de noodwet was noodzakelijk.
De mondkapjesplicht ? Ook gelaten geslikt. Hoewel de autoriteiten maandenlang hadden bezworen dat mondkapjes niet werken, en er geen enkele reden was om daar opeens anders over te denken, lieten de mensen mondkapjesplicht over zich heen komen. Nog steeds.
We doen het voor een ander, zeggen ze. Als het voor een ander is, tellen rechten blijkbaar niet meer.
De vaccinatie-propaganda-campagne dan – waar ze in de DDR een puntje aan hadden kunnen zuigen – en de vaccinatieplicht die, dat weet iedereen, eraan zit te komen, als je nog normaal wilt kunnen leven? Het moet maar. Voor het goede doel.
Alsof dictaturen zich niet altijd rechtvaardigen met het een of andere hogere doel.
Feiten en cijfers? Niets maakte indruk. “Er is geen relatie tussen lockdowns, anderhalve meter, mondkapjes – en coronasterfte. Als die maatregelen al iets doen, is het de virusverspreiding uitstellen – en de groepsimmuniteit vertragen. Diezelfde groepsimmuniteit die door de autoriteiten is verboden – tenzij hij wordt bereikt door vaccinaties.” Dat soort argumenten. Aangevoerd door topwetenschappers van Oxford, Harvard, Stanford. Professoren die zeiden, “zorg dat de jeugd corona krijgt, dat is de beste bescherming voor de ouderen.”
Hielp allemaal niet.
Sterftecijfers. Ze liggen in 2020 niet significant hoger dan in voorgaande jaren, niet in Nederland, niet in andere landen. Nog een wonder eigenlijk, als je nagaat hoeveel extra doden de coronamaatregelen hebben veroorzaakt. De zelfmoorden onder jongeren rijzen de pan uit. “De kosten zijn vele malen hoger dan de baten, ook in termen van gezondheid,” riep een keur aan bezorgde artsen, wetenschappers en dissidente commentatoren.
Geen effect.
Maar gelukkig. Nu is er de avondklok.
Hier kan niemand meer omheen. We worden nu van staatswege opgesloten in ons eigen huis in de avond- en nachtelijke uren.
Daarmee zijn we eindelijk officieel een dictatuur!
En het mooie van de avondklok is dat niemand nog met droge ogen kan beweren dat er een medische rechtvaardiging voor is. Een legitieme reden.
De avondklok zet het hele coronabeleid te kijk.
Je kunt niet blijven geloven dat dit allemaal nodig is vanwege de volksgezondheid.
Dat zou bevrijdend moeten werken.
Niemand hoeft nu niet meer, om morele redenen, blind in het beleid te geloven. Iedereen kan nu frank en vrij beoordelen of – en welke – maatregelen gerechtvaardigd zijn.
Iedereen kan zich nu weer onbekommerd afvragen – hoe moet onze toekomst eruit zien?
Wat zijn de grenzen waaraan de staat zich dient te houden bij het uitvaardigen van vrijheidsbeperkende maatregelen?
Hoe willen we omgaan met het bestrijden van de risico’s die onvermijdelijk op ons pad komen?
Welke dreiging rechtvaardigt welke dwangmaatregelen?
Willen wij echt dat de staat alle denkbare risico’s voor ons probeert uit te sluiten – ten koste van onze vrijheid?
Waar ligt de grens?
Wanneer houdt het op?
Wat zijn onze rechten?
Wat zijn de rechten die we onze kinderen nalaten?
Dankzij de avondklok kunnen we nu eindelijk die ene vraag stellen die maar niet wordt gesteld.
Al sinds het begin van de coronacrisis, gaat het alleen maar over de vraag: welke maatregelen zijn nodig?
Niemand die vraagt: wie bepaalt welke maatregelen worden genomen?
Voor iedereen is dat vanzelfsprekend: de overheid.
Het idee dat mensen – burgers, bedrijven, maatschappelijke instellingen, zorginstellingen – ook zelf zouden kunnen bepalen welke risico’s ze willen lopen, hoe ze om willen gaan met iets als een virus, welke maatregelen zij zelf het beste achten, welke overwegingen zij daarbij willen maken – dat idee wil maar bij niemand opkomen.
Nu we aan het einde van de rit zijn aangekomen – nou ja, bijna, het definitieve einde komt als de verkiezingen in maart worden uitgesteld – en door diezelfde overheid zijn opgesloten in ons huis, zal die vraag, mag je hopen, eindelijk worden gesteld.
Ik hoor de avondklok galmen.
Ding-dong-dic-tatuur.
Nu kan iedereen hem horen.
Karel Beckman is freelance journalist en auteur van een van de weinige oorspronkelijk Nederlandstalige libertarische boeken: De Staat Voorbij (Aspekt, 2017).
Hij is tevens mede-auteur, met Frank Karsten, van De Democratie Voorbij (2011).
Zijn nieuwste, nog niet uitgegeven boek is het Engelstalige Freedom of Government – The New Human Right, te vinden op zijn website thefriendlysociety.nl.
Volg hem op Twitter (@FreedomofGovt)