23 juni 2010
Enkele weken geleden hebben nieuwe en al bestaande crises de aandacht van de Griekse staatsschuld afgeleid. Maar de Griekenland-crisis duurt voort, door bailouts schuift men het probleem steeds verder voor zich uit en verergert daardoor de situatie voor de belasting betalende burgers nog meer, in de VS net zo als in het buitenland. Helaas is Griekenland met zijn onverantwoordelijke uitgavenpolitiek geen op zichzelf staand geval. Schuldenexplosies zoals in Griekenland slaan van het ene op het andere land over, ook de VS – jawel, de VS – behoren tot de dominostenen, die aan de beurt zullen komen.Lees verder op het Vrije Volk.
Er is steeds duidelijker bewezen: het systeem van Keynes met een opgeblazen staatsapparaat en ongedekt papiergeld (”fiat paper money”) mislukt op de lange duur erbarmelijk. Maar het ligt in de aard van de staat om de werkelijkheid te ontkennen wanneer er een mogelijkheid bestaat om grotere macht en meer controle uit te oefenen. Daarom houden de meeste politici en economen zich niet bezig met de schade op de lange termijn die het Keynesianisme aanricht, wanneer in het beginstadium van een luchtbel nog de illusie van welvaart heerst en de fundamentele principes van de economie buiten werking schijnen te zijn gesteld. Ja, men kan er zelfs van uit gaan, dat een luchtbel bijna knapt wanneer economen er plotseling over praten hoe de regering en de centrale bank de conjunctuurcyclus buiten werking hebben gesteld.
Er is steeds duidelijker bewezen: het systeem van Keynes met een opgeblazen staatsapparaat en ongedekt papiergeld (”fiat paper money”) mislukt op de lange duur erbarmelijk.
In werkelijkheid zijn de wetten van de economie onveranderlijk en reëel, hoe ongemakkelijk ze voor politici en bankiers ook mogen zijn. Deze werkelijkheid zet nu door, De rekeningen moeten betaald worden. Intussen hebben landen, die geen geld hebben, andere landen, die ook geen geld hebben, uit de misère geholpen, afgezien van het bedrieglijke geld, dat politici, bureaucraten en hun medeplichtigen in de centrale banken hebben gemaakt. Dit mag weliswaar de banken met hun goede relaties beschermen tegen massale verliezen, maar dit gebeurt allemaal op kosten van de belasting betalende burgers.
Omdat regeringen en centrale banken de cyclus van uitgaven en inflationeren in stand houden, vermindert constant de koopkracht van hun valuta. Voor deze valuta werken de mensen, dit geld sparen ze. De inflatie vreet de spaartegoeden en lonen van de mensen op, die nauwelijks een kans hebben om zich tegen deze plundering te beschermen. Ze kunnen echter hun papiergeld inruilen tegen een goed, dat zich onttrekt aan de greep van de centrale banken en de uitgavenpolitiek van de staat, zoals goud en zilver.