Echt nep

Door Molinari

16 mei 2010

Nagemaakte producten zijn gratis reclame voor het origineel.

Er worden op grote schaal artikelen nagemaakt en de grote concerns en politici spreken er schande van. Maar wie denkt dat de bedrijven ernstig geschaad worden door deze nepartikelen zit er naast.

Ten eerste gaat het hier om een hele andere doelgroep. Degene die de echte Rolex koopt is een hele andere klant dan degene die gaat voor de nepper. De verschillen in prijs zijn zo groot dat er weinig overlap is tussen de klanten. Het heeft wel wat nadelen, maar die zijn klein ten opzichte van de voordelen.

Degene die de echte Rolex koopt is een hele andere klant dan degene die gaat voor de nepper.

Voor een groot merk is er maar één ding dat ze erger vinden dan dat hun artikelen worden nagemaakt. Dat is dat de artikelen niet worden nagemaakt. De namaakartikelen zijn een enorme promotie voor je product. Het benadrukt de exclusiviteit van je product als er een levendige handel is in nepartikelen. In alle artikelen die er worden geschreven over nepartikelen wordt de Rolex altijd genoemd. De gratis reclame is enorm. Rolex levert aan een kleine doelgroep en het is niet eenvoudig om een groot publiek te bereiken. Je zou zelfs kunnen stellen dat een groot deel van de naamsbekendheid van Rolex samenhangt met het kopiëren van deze horloges.

Wat dat betreft draagt de opsporing ook bij aan dit circus. Als de politie met veel moeite een partij nagemaakte Gucci-tassen heeft gevonden dan geeft dat heel veel publiciteit. Gucci is hier uiteraard dankbaar voor als de kranten gratis en voor niets vol staan met hun merknaam.

Er is wel enige economische schade als de degene die kopiëren er in slagen om via de reguliere kanalen hun producten af te zetten. Zo kon het gebeuren dat Free Record shop gekopieerde Cd's verkocht van Katie Melua. De inkopers hadden niet goed opgelet en daardoor kreeg de Free Record shop een boete opgelegd van 50.000 euro.

De economische schade van het kopiëren van artikelen is zwaar overschat. De berekeningen zijn echt kostelijk. Als er tienduizend Gucci tassen worden gevonden, dan wordt even uitgerekend hoeveel dit opgebracht zou hebben tegen de prijs die Gucci berekent voor zijn tassen. Dat levert natuurlijk spectaculaire bedragen. Dat is mooi voor de media die verhalen proberen te verkopen. En het draagt natuurlijk bij aan het sprookje rondom de nepartikelen.

De manier waarop de economische schade van nep-artikelen wordt berekend, is bespottelijk.

Bedrijven zijn goed in staat om deze zaken zelf te reguleren. Het betekent dat inkopers wat beter op moeten letten. En fabrikanten moeten producten maken die niet eenvoudig zijn na te maken. Dit is een proces dat je goed over kan laten aan de markt. Het voordeel hiervan is dat er een kostenafweging wordt gemaakt die de overheid niet maakt.

Het terugdringen van een bepaald product heeft altijd als nadeel dat het extra schaarste veroorzaakt. Door de opsporing zijn er minder gekopieerde producten op de markt. De producten die er nog wel zijn stijgen daardoor in waarde. Dit betekent een prikkel om weer meer te kopiëren. Dit is een eindeloze strijd en er moet een evenwicht gevonden worden in de bestrijding en de kosten. De bedrijven kunnen deze afweging maken. Zij maken kosten voor opsporing en daarmee voorkomen zij de kosten die de gekopieerde artikelen veroorzaken. Ervaring zal vervolgens leren wat de optimale afweging hierin zal zijn.

De nepartikelen zijn de beste PR die je als bedrijf kan krijgen. En het door belasting gefinancierde opsporingsapparaat levert een flinke bijdrage aan de marketing van deze producten. Het vermeende onrecht wordt hier maximaal uitgespeelt. Bedrijven zijn goed in staat om deze opsporing voor eigen rekening te nemen. Resultaat is dan een veel efficiëntere opsporing. De overheid hoeft niet alle kooltjes uit het vuur te halen voor de bedrijven.