Vakbond laat ware aard zien

Door Redactie

13 mei 2010

Vakbondsleider dreigt ondernemers en de werknemers die zij tijdens een vakbondsstaking inhuren met geweld.

Vakbonden hebben nog steeds een goede naam omdat gedacht wordt dat zij verantwoordelijk zijn voor de verhoging van het inkomen van werknemers en het verbeteren van hun arbeidsomstandigheden: zonder vakbonden zouden kinderen nog 12 uur per dag in de mijnen werken, en zouden werkgevers hun werknemers volop kunnen uitbuiten, zo lijkt wel gedacht te worden. Zoals MeerVrijheid talloze malen beschreven heeft, is dit volslagen onzin. De enige manier om duurzaam lonen te verhogen en arbeidsomstandigheden te verbeteren is door de verhoging van de arbeidsproductiviteit. Concurrentie tussen bedrijven om werknemers zorgt er vervolgens  voor dat lonen en arbeidsomstandigheden verbeteren.

Vakbonden zorgen juist voor een verslechtering van deze zaken op de lange termijn, en hebben feitelijk een monopoliemacht. De geschiedenis van vakbonden is er een van geweld, geweld tegen werkgevers en geweld tegen werknemers die wel willen werken onder voorwaarden die vakbonden niet aanstaan (deze mensen worden in het Engels wel 'scabs' genoemd). Vakbonden gebruiken normaliter het geinstitutionaliseerde geweld van de overheid om hun doelen te bereiken, maar soms wordt die tussenstap overgeslagen en dreigen ze direct met geweld. GeenStijl bericht hier vandaag over:

Gaan wij nu live over naar Amsterdam Napels 2 waar de staking van hardwerkende exterieurreinigers en asfaltcosmetica-consulenten zojuist een nieuw dieptepunt heeft bereikt. Stakingsleider Ron Rumkorf, lid van de "linkse" en "sociale" vakbond Abvakabo/FNV, heeft ondernemers die hun stoepje vuilnis- ratten-, maden-, reiger- en straathondvrij wilden maken met fysiek geweld bedreigd.

De ondernemers in kwestie, die nu al weken goed de lul zijn door het wangedrag van een groep asociale werkweigeraars, hadden op eigen kosten een particulier reinigingsbedrijf ingehuurd. En dat mag niet van de linkse en sociale SP-club Abvakabo/FNV. ''Ik zei: jullie kunnen beter stoppen, óf jullie hebben straks tien man tegenover jullie'', aldus stakingsleider Ron Rumkorf in het Parool.

En dat terwijl Lodewijk Asscher, de burgemeester van Amsterdam, het prima vindt als ondernemers zelf wat doen tegen vuilnis. Maar kennelijk worden dit soort dingen in Nederland niet bepaald door burgemeesters maar door agressieve arbeiders die op kosten van de gemeenschap vrij nemen en de stad veranderen in een peopgat. Toch Ron Rumkorf? "Wij zullen dat niet accepteren. Als wij particuliere vuilophalers zien, gaat het niet goed." Juist ja. Dit soort mensen willen dus een loonsverhoging. En graag uw sympathie. Nederland anno 2010: gewoon heel logisch.

Dit is wat econoom Walter Block schreef over het geweld van vakbonden tegen werknemers die het niet eens zijn met stakingen en wel willen werken voor het loon dat de werkgever aanbiedt.

Één van de wijdst verbreide meningen is dat de onderkruiper een verachtelijk figuur is. Hij is gewetenloos en collaboreert stiekem met de 'baas'. Met z'n tweeën zweren onderkruiper en baas samen om bij de vakbond aangesloten werknemers van hun rechten, en van de banen die hun rechtmatig toekomen, te beroven. Onderkruipers worden ingehuurd om vakbondsleden te dwingen lagere lonen te aanvaarden. Als dan ook nog bekend wordt dat onderkruipers ook worden gebruikt om vakbondsleden en posters bij stakingen in elkaar te slaan, dan is de aanklacht bijna rond - de onderkruiper is de grootste vijand van de werknemer. [...]

De zaak van geweld tussen werknemers en onderkruipers is een geval apart. Het initiëren van geweld is te veroordelen, en wanneer onderkruipers als eerste geweld gebruiken verdienen zij onze afkeuring. Maar het initiëren van geweld is niet wat de onderkruiper tot onderkruiper maakt. Wanneer zij geweld gebruiken doen zij dat als individuen, niet als onderkruipers in de hoedanigheid van onderkruipers. Per slot van rekening draaien melkboeren soms door en begaan agressie tegen non-agressors. Niemand zou hierin het bewijs zien, dat het rondbrengen van melk een intrinsiek slechte onderneming is. Op dezelfde manier maakt het gebruik van ongerechtvaardigd geweld door onderkruipers het onderkruipen an sich niet illegitiem.

De laatste tijd is steeds duidelijker geworden hoe warrig en inconsistent het denken over onderkruipers is. Progressieven, die van oudsher het hardst schreeuwen als ze onderkruipers aan de kaak stellen, laten recentelijk tekenen van verwarring zien als het om dit onderwerp gaat. Ze zien inmiddels in dat in bijna alle gevallen onderkruipers armer zijn dan de werknemers die ze willen vervangen. En progressieven zijn bijna altijd opgekomen voor de arme arbeider. Tevens werd het schrikbeeld van racisme aan de orde gesteld. In veel gevallen werden zwarte onderkruipers uitgespeeld tegen blanke (bij de vakbond aangesloten) arbeiders, Mexicaanse arbeiders tegen Mexicaans-Amerikaanse arbeiders en Japanse arbeiders tegen beter betaalde Amerikaanse werknemers.

Lees verder.


Zo worden mensen die wel willen werken tegen lonen die de vakbond niet aanstaan gedemoniseerd
Waarom vakbonden armoede en werkloosheid veroorzaken, lees je hier.

Dat de goedheid van vakbonden voor veel Nederlanders boven elke twijfel verheven is mag toch wel enige verbazing wekken. Mensen hebben het onterechte idee dat vakverenigingen opkomen voor universele rechtvaardigheid en het algemene belang van arbeiders.

Uiteraard is niets minder waar en het is eigenaardig dat deze mythe zo lang in stand blijft. Vakbonden zorgen immers voor werkloosheid omdat ze de prijs van arbeid boven de marktprijs forceren, ze veroorzaken een inflexibele arbeidsmarkt omdat ze o.a. ontslagbescherming verdedigen en zorgen dat met name de zwakkeren in de samenleving moeilijk aan werk kunnen komen door het algemeen bindend verklaren van CAO's. Gelukkig worden vakbonden steeds minder serieus genomen en vergrijst het ledenbestand snel. Dat biedt hoop voor de toekomst.

Lees verder.

En hier.

Onnodig te zeggen, dat mensen het recht hebben om zich in vakbonden te organiseren, mits zij dit vrijwillig doen, dat wil zeggen, mits niemand gedwongen wordt om lid te worden. Vakbonden kunnen waarde hebben als broederlijke organisaties, of als een middel om de leden van de actuele marktvoorwaarden op de hoogte te houden, of als een middel om doeltreffender te kunnen onderhandelen met de werkgevers - vooral in kleine, afgelegen gemeenschappen. Het kan voorkomen dat een individuele werkgever lonen betaalt die, in de totale context van de markt, te laag zijn; in zo'n geval kan een staking of de dreiging van een staking hem dwingen om zijn beleid te wijzigen, aangezien hij al gauw zal ontdekken dat hij voor de lonen die hij biedt niet voldoende arbeiders kan krijgen. Maar het geloof dat de vakbonden een algemene stijging van het levenspeil kunnen veroorzaken, is een mythe.

Met dank aan de vakbonden?
'Tegenwoordig is de arbeidsmarkt niet langer vrij. De vakbonden bezitten een unieke, bijna monopolistische macht over vele aspecten van de economie. Dit is bewerkstelligd door een wetgeving die de mensen, of zij het nu wilden of niet, gedwongen heeft om lid te worden van de vakbonden, en die de werkgevers, of zij het nu wilden of niet, gedwongen heeft om met deze vakbonden te onderhandelen. Dientengevolge worden de lonen in veel industrieën niet langer bepaald door een vrije markt; de vakbonden zijn erin geslaagd de lonen aanzienlijk boven hun normale marktpeil op te voeren. Dit zijn de 'sociale verdiensten' waarvoor de vakbonden gewoonlijk de eer wordt gegeven. In feite heeft het optreden van de vakbonden echter alleen maar geleid tot (a) een inkrimping van de produktie, (b) uitgebreide werkloosheid en (c) het straffen van de arbeiders in de andere industrieën, alsmede van de rest van de bevolking.

- a) Door de buitensporige stijging van de lonen zijn de produktiekosten zodanig, dat een inkrimping van de produktie dikwijls noodzakelijk is, nieuwe ondernemingen te duur worden, en de groei wordt belemmerd. Bij de gestegen kosten worden de marginale producenten - zij die toch al nauwelijks in staat waren om op de markt te concurreren - gedwongen om hun bedrijven te sluiten. Het uiteindelijke resultaat van dit alles is, dat goederen en diensten die anders wel zouden zijn geproduceerd, nu niet tot stand komen.

Lees verder.

Gerelateerde links:
- De bron van de vakbondsmacht, Milton Friedman