16 april 2010
Vorige week plofte een interessant boekje op de deurmat met de enigszins curieuze titel Blauwe planeet (niet groen) – de visie van een klimaatdissident. Auteur is de Tsjechische president Václav Klaus. Nu kende ik Klaus wel als euroscepticus (hij vergeleek de Europese Commissie met het politburo), tegenstander van een Europese grondwet en fervent pleitbezorger van de vrije markteconomie. Een witte raaf onder de wereldleiders. Dat de econoom en politicus zich ook met het klimaat bezighoudt, had ik mij nooit gerealiseerd. Maar hij was er juist vroeg bij. Al in 1992, in de aanloop van de Rio-conferentie, voerde Klaus een televisiedebat in de VS met – jawel – Al Gore. ‘Toen al was ik het in bijna alle opzichten met hem oneens’, schrijft Klaus, die de opvatting van Gore dat milieubescherming het ‘beste centrale organisatieprincipe van een moderne staat’ is waar alles om zou dienen te draaien ‘geheel en al absurd’ noemt.Lees verder op Het Nieuwe Journaal.
De milieubeweging is al vaak, en terecht, afgeschilderd als een religie. Ook al worden zij met nog zoveel feiten om de oren geslagen die het tegendeel van hun doemscenario’s aantonen (of het nu gaat om de uitputting van natuurlijke hulpbronnen, zure regen of man made global warming), de environmentalists zoals Klaus ze noemt (in het boek vertaald met: ecologisten) blijven er heilig in geloven – tegen de klippen op als het ware.
Maar Klaus gaat nog een stap verder, hij ziet het ecologisme als ‘een anti-menselijke ideologie die als fundamentele oorzaak voor de problemen van de wereld alleen de verbreiding van het species homo sapiens ziet’. De ecologisten willen terug naar een niet bestaande ‘oorspronkelijke staat van de natuur’, maar negeren dat die het historisch resultaat is van menselijke activiteit. Een historie die tot een ongekende groei van welvaart heeft geleid!
Klaus benadert het milieuvraagstuk vanuit een economische invalshoek. Zijn analyse – doorspekt met cijfers en grafieken – komt er kort gezegd op neer dat de ecologisten economische principes niet snappen of niet willen snappen. Zo houden zij in hun berekeningen totaal geen rekening met de technische vooruitgang noch met het feit dat economische groei (inkomensgroei) aantoonbaar goed is voor het milieu. Consuminderen, terug naar het hutje op de hei – het zet geen zoden aan de dijk en kan zelfs contraproductief werken. Nee, het is de (economische) vrijheid van het individu die uiteindelijk zal zorgen voor meer welvaart en een goed milieu. De staat kan zich er maar beter niet in mengen. En hierin herkennen wij natuurlijk de klassieke liberaal Václav Klaus.