7 maart 2010
Gisteren plaatste ik een artikel over veiligheid op straat. Daarbij werd een goede reactie geplaatst. Mijn argument volgde de lijn van de public choice theorie. De belangengroepen vragen om geld om hun eigen kosten te verlagen. Bijvoorbeeld dat een juwelier de kosten voor de beveiliging probeert over te hevelen naar de belastingbetaler. Dit doet de juwelier door te vragen om meer stadwachten.Lees verder.
De lezer schreef dat het voor de juwelier niet altijd toegestaan is om zichzelf te beveiligen. Als een ramkraak wordt gepleegd dan kan de juwelier als maatregel paaltjes voor zijn winkel zetten. Maar de gemeente kan dit op haar beurt weer verbieden. Als dergelijke maatregelen worden verboden dan wordt het haast onmogelijk om je eigen problemen op te lossen. De juwelier wil best zijn eigen problemen oplossen, maar dat wordt onmogelijk gemaakt.
Er is dus een dubbele prikkel voor belangengroepen om de hulp van de overheid in te roepen. Enerzijds een financiële beloning door subsidies en anderzijds een bestraffing voor zelfredzaamheid door middel van regelgeving. De afhankelijkheid wordt op deze manier sterk gestimuleerd. Zelfredzaamheid wordt nagenoeg onmogelijk. Het eigen initiatief en de vrijwillige oplossingen worden op deze manier de kop ingedrukt.
Molinari is een alias refererend naar Gustave de Molinari, een Belgische econoom uit de 19de eeuw.
De Molinari was een van de eerste economen die voorstander was van de privatisering van politie- en defensietaken.