Stilte voor de storm voor het IPCC
Door Christopher Booker
3 maart 2010
De tevoorschijnkomende fouten in het IPCC rapport van 2007 zijn geen incidenten maar fundamenteel.
Het nieuws uit het zonnige Bali dat er een internationaal onderzoek wordt gestart naar het gedrag van het Intergovernmental Panel on Climate Change van de Verenigde Naties, en dat van de voorzitter Dr. Rajendra Pachauri zou een paar weken geleden nog op de voorpagina hebben gestaan. Maar, terwijl Schotland en Noord Amerika nog steeds zuchten onder sneeuwstormen in de ergste winter sinds tientallen jaren, is er, nadat het IPCC en Dr. Pachauri drie maanden lang bijna dagelijks ondergesneeuwd werden door nieuwe schandalen en onthullingen, een stilte ontstaan in de global warming storm. Eén van de redenen voor die stilte is dat de ware betekenis van alle schandalen teloor is gegaan.
Maar dat is het punt helemaal niet. Als je de fouten naast elkaar zet dan wordt zichtbaar dat ze allemaal de centrale iconen van het grote global warming verhaal bevestigen. Behalve de niet-verdwijnende ijsberen zijn er geen angstwekkende gevolgen van klimaatverandering waar zo hard op gehamerd is als deze: de vernietiging van de gletsjers in de Himalaya en de regenwouden in de Amazone; honger in Afrika, snelstijgende zeeniveaus, en het gevaar dat orkanen, droogten, overstromingen en hittegolven vaker zouden voorkomen.
Al deze noodseinen kregen speciale aandacht in het IPCC-rapport van 2007 en van elk ervan is inmiddels aangetoond dat ze niet op wetenschappelijk bewijs waren gestoeld, maar op angstverhalen die niet door fatsoenlijke wetenschappers maar door milieuactivisten in de wereld waren geholpen. Die gletsjers verdwijnen niet, de schade toegebracht aan regenwouden komt niet door klimaatverandering maar door houtproductie en landbouw, de landbouwopbrengsten in Afrika nemen waarschijnlijk toe in plaats van af, de bescheiden stijging van het zeeniveau neemt af in plaats van toe, orkanen komen minder voor dan 60 jaar geleden, droogten kwamen vaker voor in het verleden dan nu, en er is geen toename van overstromingen of hittegolven.
Vervolgens blijkt dat de beslissing deze angstverhalen over te nemen in plaats van hard wetenschappelijk bewijs in vrijwel ieder geval expres was. Waar meerdere wetenschappers van het IPCC al op hebben gewezen met betrekking tot bijvoorbeeld de gletsjers in de Himalaya: degenen die verantwoordelijk waren voor de opname wisten heel goed dat de echte wetenschap iets heel anders beweerde. Maar het werd desondanks toch opgenomen, omdat dat het verhaal was dat de leiding wilde.
Daar komt nog bij dat we nu met schokkende precisie de waarheid kunnen lezen over de waanzinnige pogingen die ondernomen zijn om ervoor te zorgen dat het rapport uit 2007 de meest schaamteloze stunt van het IPCC binnenboord kon houden: de beruchte “hockeystick” grafiek die bedoeld was om aan te tonen dat de temperatuur eind 20ste eeuw omhoog schoot naar niet eerder geziene niveaus. Dit werd als noodzakelijk gezien omdat, nadat de grafiek centraal stond in het IPCC rapport uit 2001, onthuld werd dat het niets meer was dan een statistische illusie. (Voor een volledige uiteenzetting zie het boek The Hockey Stick Illusion van Andrew Montford, en ook mijn eigen boek The Real Global Warming Disaster).
Verbazingwekkend is de snelheid en schaal waarop het allemaal naar buiten kwam, natuurlijk geholpen door Climategate; de gelekte emails en programmacode van de Climatic Research Unit, CRU, van de Universiteit van East Anglia. Hun belang was het licht dat ze wierpen op de activiteiten van een kleine groep Britse en Amerikaanse wetenschappers in het hart van het IPCC, waarbij ze manieren bespraken om gegevens te manipuleren om de opwarming sneller te laten lijken dan het bewijs toeliet, om legitieme verzoeken van externe experts om gegevens te verkrijgen af te wijzen om hun manipulaties te verbergen, en samenspanden om critici het zwijgen op te leggen door hun werk uit wetenschappelijke tijdschriften en het IPCC rapport van 2007 zelf te houden. (Een vernietigende analyse van dit verhaal is zojuist gepubliceerd door Stephen Mosher en Tom Fuller in Climategate: The CRUtape Letters).
Bijna net zo onthullend als de gelekte documenten zelf was echter het recente interview dat de BBC had met de geschorste directeur van de CRU, Dr. Phil Jones, die twintig jaar lang een centrale rol speelde in de global warming bangmakerij, niet in het minst als bewaker van het meest prestigieuze archief van temperatuurgegevens van de vier waar het IPCC op bouwt. In het interview leek Jones achteloos de één na de andere basis onder het global warming geloof overboord te gooien door toe te geven dat het klimaat wellicht warmer is geweest dan nu tijdens het Middeleeuws klimaatoptimum 1000 jaar geleden, dat voordat er enige stijging van het CO2-niveau was de temperaturen in de periode 1860-1880 sneller stegen dan in de laatste 30 jaar, en dat de temperatuurtrend over de laatste tien jaar eerder omlaag dan omhoog ging.
Phil Jones
De implicaties van dit alles voor de klimaat-bangmakerij zoals die de laatste 20 jaar over ons heen kwam kan maar moeilijk overschat worden. De reputatie van het IPCC ligt in gruzelementen. En dat is nog niets vergeleken met de persoonlijke reputatie van de grote man achter het rapport van 2007, de voorzitter van het IPCC, Dr. Rajendra Pachauri.
In deze krant openbaarden we voor het eerst hoe Pachauri miljoenen heeft verdiend voor zijn onderzoeksinstituut Tetri in Delhi, en nog steeds worden meer details duidelijk over hoe hij zijn positie heeft uitgebouwd tot een wereldwijd bedrijvennetwerk met o.a. 17 lucratieve contracten met alleen al de EU. Maar we hoeven niet te verwachten dat deze waarheid plotsklaps iets zal doen aan deze berg aan belangen. Teveel mensen hebben een te groot belang bij het geloof in door de mens veroorzaakte klimaatverandering, dat hen zolang ondersteund heeft en tegenwoordig veel van hen rijk maakt, om het te weg te gooien. De zogenaamde onderzoeken naar Climategate en Dr. Michael “Hockeystick” Mann lijken niets meer dan witwaspraktijken door de gevestigde orde. Er is weinig reden aan te nemen dat het onderzoek naar het IPCC en Dr. Pachauri dat nu wordt ingesteld door het VN Milieu Programma en politici erg anders zal uitvallen.
Sinds 1988, toen de grootste bangmakerij ooit begonnen is, zijn honderden miljarden gestopt in academische onderzoeksprojecten die niet ontworpen waren om de broeikastheorie te verifiëren maar om die als vaststaand aan te nemen en computermodellen te gebruiken om de invloed ervan zo eng mogelijk te doen lijken. De nieuwe wereldwijde emissiehandel, nu al ter grootte van 126 miljard pond per jaar, kan binnenkort uitgroeien tot biljoenen. Overheden, inclusief die van Groot Brittannië, pleiten ervoor om nog honderden miljarden extra weg te smijten aan absurde “CO2-besparende” energieprojecten, waarbij de kosten door iedereen betaald moeten worden in de vorm van omhoogvliegende belastingen en energierekeningen.
Met dit enorme leger aan naïeve politici, taakbewuste gezagsdragers, CO2-handelaren, enthousiaste ontwikkelaars van “alternatieven” en meewerkende, fondsenhongerige academici, dat vecht om te profiteren van de grootste verkrachting van de basisprincipes van de wetenschap die de wereld ooit gezien heeft, wie zijn wij dan om te zeggen dat de keizer geen kleren aan heeft? (Hoe passend dat het sprookje geschreven is in Kopenhagen). Laat al die zachte, witte “global warming” maar uit de lucht dwarrelen terwijl de mensen van de kou rillen in hun huizen waarvan ze in toenemende mate de verwarming niet meer kunnen betalen. We hebben een waar monster van Frankenstein laten ontstaan. Het zal nog een hele tijd vergen om het weer klein te krijgen.
Christopher Booker
Dit artikel verscheen eerder op Telegraph.co.uk en werd voor MeerVrijheid vertaald.
Op RealClimate.org reageren enkele klimaatwetenschappers betrokken bij het IPCC op de ontwikkelingen van de afgelopen maanden. In de plotse golf van skeptische berichten (zoals dit artikel van Christopher Booker) in de media is het interessant om als tegengeluid deze twee artikelen - hier en hier - op RealClimate te lezen.