De zwakkerenindustrie

Door Stan de Jong

30 juli 2002

Enkele jaren geleden verscheen een artikel in HP/De Tijd over taboes. Wetenschapper en filosoof C.W. Rietdijk geeft in dat kader zijn ideeën over de gedachtenpolitie en de werking van de zwakkerenindustrie. Aangezien hij dat treffend verwoordt leek het verstandig een deel van het artikel nu toch te publiceren.

---

Hoe groot het intellectuele isolement kan worden als iemand stelselmatig taboes doorbreekt, blijkt echter uit het levensrelaas van C.W. Rietdijk. De wis-en natuurkundige en cultuurfilosoof, die tal van publicaties in vooraanstaande buitenlandse tijdschriften op zijn naam heeft staan, is het om onduidelijke redenen nooit gelukt hoogleraar te worden. Over zijn werk praten, heeft hij geleerd, is zelfs in het liberale Bloemendaal, waar hij woont, onverstandig.

Wie deze in-en-inkeurige man ontmoet, zal niet bevroeden dat hij oog in oog staat met Nederlands meest omstreden publicist. Enkele maanden geleden bracht ook Rietdijk enkele uren op het politiebureau door, na een klacht van de Gehandicaptenraad wegens het aanzetten tot discriminatie. Aanleiding was zijn opvatting dat ouders van zwaar gehandicapte jongeborenen het recht moeten hebben hun kinderen te laten euthanaseren, na overleg met een arts.

In het VARA-programma Het zwarte Schaap kreeg Rietkerk de voor hem unieke gelegenheid zich in het openbaar te verweren. PvdA-Kamerlid Rob Oudkerk trok zo fel van leer dat de omstreden wetenschapper van de weeromstuit zelfs enige sympathie opriep bij de kijkers.

Ach, hij is wel het een en ander gewend. "Het meest krasse dat ik heb meegemaakt, was de man die mij opbelde en doodserieus zei: 'Naar ik begrijp wilt u de uitroeiing van het mongoolse ras.' Hij gaf niet eens blijk van enige afkeuring."

De cultuurfilosoof wil maar zeggen: hij wordt nogal eens verkeerd begrepen. Een synopsis van zijn gedachtengoed is hier dan ook op zijn plaats. Als zijn missie ziet Rietdijk het vergroten van het geluk en het verkleinen van het leed voor een zo groot mogelijk aantal mensen. De wetenschap, de rede en, wat hij noemt, een 'redelijke moraal' dienen daarbij als leidraad.

Zo is Rietdijk een voorstander van eugenetica: door selectieve voortplanting de gemiddelde kwaliteit van het menselijk geslacht verbeteren. "In alles in deze wereld streven we naar vooruitgang; het is raar dat we de mens daarbij uitsluiten. Ik vind dat habituele misdadigers en verslaafden, zwakbegaafden, en onder klasse-mensen gesteriliseerd moeten worden, zodat ze zich niet meer kunnen voortplanten.

"Ik hang vooruitgangsgerichte idealen aan: de mens moet niet Onze Lieve Heer, de conventies of tradities tot richtsnoer nemen, maar het lot in eigen handen nemen." Geen wonder dat christelijk georiënteerde mensen en het dagblad Trouw hem het hardst aanvallen. "En," voegt Rietdijk daaraan toe, "de zorgsector want die heeft er belang bij dat we zwakkeren geen schande vinden, maar een sieraad voor onze samenleving".

Gezien zijn ervaringen ligt het voor de hand dat Rietdijk zich heeft verdiept in het fenomeen taboes. Volgens hem zijn dat geen incidentele verschijnselen, maar verhulde manieren om belangen te verdedigen. Hij neemt als voorbeeld de immigratie. "Immigranten hebben veel nadelen voor ons land. Meer dan de helft van alle gedetineerden komt uit het buitenland, allochtonen doen meer dan gemiddeld een beroep op onze sociale voorzieningen, en het onderwijs aan hen kost zoveel hoofdbrekens dat staatssecretaris Adelmund in huilen uitbarst. Dus is het logisch dat ik me als wetenschapper afvraag: waarom doen we er dan zo weinig aan?"

Hij geeft zelf het antwoord: "Omdat bepaalde groepen bij immigratie veel voordeel hebben. Linkse politieke partijen ontlenen veel extra stemmen aan zwakkere groepen. Vanuit hun eigenbelang redeneren zij: hoe meer zwakkeren wij hebben, al moeten we ze uit het buitenland halen, hoe meer stemmen dat op termijn betekent.

Ter bewijsvoering pakt Rietdijk een oude editie van NRC Handelsblad. "Toen de sociaal-democraat Schröder opging voor het kanselierschap van Duitsland , was de verwachting dat het geven van stemrecht aan alle allochtonen een van de eerste beleidsdaden van de nieuwe regering zou zijn. Dat zou vier miljoen stemmen schelen, en, staat hier unverfroren, de coalitie van Schröder zou daardoor decennialang aan de macht kunnen blijven."

Een tweede groep die belang heeft bij immigratie is de zwakkerenindustrie. "Die verkoopt geen electronica zoals Philips, maar komt aan de kost door zwakkeren te helpen. Zij wil graag uitbreiding van inkomen, status en invloed."

"Welnu," vervolgt Rietdijk. "deze twee grote belangengroepen manifesteren zich natuurlijk niet openlijk door te zeggen dat ze meer klantjes willen. Ze behartigen hun belangen door op verkapte wijze hun eigenbelang te vertalen in morele principes en het algemeen belang. Ze zeggen dat bezwaar maken tegen veel immigratie 'discriminatie' is, en verkondigen het heil van de multiculturele samenleving."

Eenzelfde proces ziet hij bij het taboe op law & order en een harde aanpak van criminelen. "Ik pleit ervoor dat iemand na een aantal misdrijven voorgoed uit de samenleving wordt gehaald. De gevestigde juridische orde en de advocatuur schreeuwen dan meteen ''gesundes Volksempfinden', want het is in het belang van advocaten dat ze iemand desnoods nóg vijfentwintig keer moeten verdedigen. Dat zeggen ze natuurlijk niet; nee, ze beroepen zich op het algemeen belang van de zogenaamde humane rechtpleging."

Stan de Jong

Dit fragment komt uit een artikel dat eerder verscheen in HP/De Tijd.