16 maart 2008
Het Noord-Amerikaans Vrijhandels Verdrag (NAFTA) krijgt de schuld van banen die naar het buitenland gaan. Barack Obama geeft de regering-Clinton de schuld, en dus ook Hillary Clinton.
Senator Obama zegt dat hij wel voor vrijhandel is, mits het “eerlijke handel” is. Dat is verkiezingsjaar retoriek op zijn slimst.
Aangezien “eerlijk” één van die woorden is die vrijwel alles voor iedereen kunnen betekenen, betekent dit dat politici elke handelsrestrictie kunnen opleggen, in de naam van “eerlijkheid”, en nog steeds kunnen zeggen dat ze voor “vrijhandel” zijn. Heel slim.
Wij allemaal zullen moeten betalen voor politieke restricties en politieke intelligentie aangezien er niet zoiets bestaat als een gratis lunch. Sterker nog, die “gratis lunches” zijn een belangrijke reden waarom onze eens welvarende industriële regio's vervallen tot rust belts.
Toen de Amerikaanse autoindustrie wereldleider was leken veel mensen te denken dat de vakbonden een groter stuk van die welvaart aan zijn leden konden geven zonder economische repercussies te veroorzaken.
Toyota, Honda, en anderen die steeds meer markt afpakten van de grote Amerikaanse autofabrikanten; General Motors, Ford en Chrysler en zo een enorm werkgelegenheidsverlies veroorzaakten toonden weer opnieuw de waarheid aan van there is no such thing as a free lunch.
Net zoals de vakbond United Automobile Workers in haar tijd, verhogen vakbonden in de staalindustrie en andere industrieën de kosten, niet alleen in salaris die weinig te maken had met vraag en aanbod, maar ook in allerlei arbo-regels die de kosten omhoog brachten.
Ook de Staten en gemeenten, in wat later bekend werd als de rust belt, dachten dat ze de industriëen konden behandelen als prooi in plaats van bezit, en meer konden aftappen van de rijkdom die die industrieen genereerden met nog hogere belastingen. Opnieuw zonder na te denken over de repercussies.
Op korte termijn kom je met van alles weg. Maar, op de lange termijn, komt de afrekening. De rust belt is daar waar de afrekening net heeft plaatsgevonden.
Terwijl Amerikaanse autofabrikanten duizenden werknemers ontslaan nemen Japanse fabrikanten als Toyota en Honda er duizenden aan. Maar niet in de rust belts.
Ze ontwijken de rust belts, net zoals Amerikaanse bedrijven de hoge kosten die zowel vakbonden als overheden hebben opgestapeld in de rust belts ontwijken.
Kortom, de rust belts hebben de kip met de gouden eieren vermoord. Een prima strategie, mits de kip niet dood is voordat de volgende verkiezingen er zijn en politici weten te voorkomen dat ze vingerafdrukken hebben achtergelaten.
Maar de mensen die hun baan verliezen, en in vervallende gemeenschappen wonen, moeten verder kijken dan de politieke retoriek en de koude waarheid zien dat er geen gratis lunch is.
Veel van de werknemers in de nieuwe fabrieken van Toyota en anderen lijken dat al te begrijpen. Ze hebben er keer op keer tegengestemd vertegenwoordigd te worden door de vakbond. Ze willen hun baan behouden.
En wat heeft dit met NAFTA te maken?
Internationale handel is slechts één van de vele manieren waarop de concurrentie van goedkopere producenten voor omzet- en banenverlies kunnen leiden bij de duurdere producenten. Technologische verbeteringen of beter management van bedrijven in eigen land kunnen hetzelfde resultaat hebben.
Er zijn altijd banen die verdwijnen. De grote vraag is waarom ze niet vervangen worden door nieuwe banen. Het beleid dat banen deed verdwijnen in de rust belt zorgt er ook voor dat er geen nieuwe komen.
NAFTA maakt het makkelijker voor politici om het probleem aan het buitenland te wijten. Buitenlanders zijn eigenlijk ideale zondebokken. Mensen in Japan of India zullen nooit stemmen in Amerika.
Amerikanen die wel kunnen stemmen zouden er goed aan doen meer na te denken over de economische werkelijkheid, in plaats van in de politieke retoriek te trappen.
Thomas Sowell is de Rose and Milton Friedman Senior Fellow aan de Hoover Institution van Stanford University.
Hij schreef meerdere boeken over economie, geschiedenis, ideologische visies, en etnische vraagstukken.
Sowell schreef ook de klassieker The Vision of the Anointed: Self-Congratulation as a Basis for Social Policy waarin hij in meer detail ingaat op bovenstaande ideeen.
Homepage Thomas Sowell.