Links' belang bij falen

Door Thomas Sowell

20 februari 2008

Het is niet alleen in het belang van de linkse partijen dat het misgaat in Irak. Zowel in ons eigen land als internationaal heeft Links al tijden belang bij armoede en sociale ongesteldheid.

De oude reclameslogan van General Electric, “Progress is our most important product” is nooit van toepassing geweest op Links. Of het nou succesvolle zwarte scholen waren in de VS of Derde Wereldlanden waar miljoenen mensen de afgelopen jaren uit de armoede zijn geraakt, Links heeft er nooit veel interesse voor getoond. 

Voor de zichzelf “progressief” noemende medemens lijkt progressie helemaal niet zo interessant te zijn. Echt opgewonden raken ze pas van het fulmineren tegen sociale misstanden en beschuldigingen over onrechtvaardigheid.

Je vraagt je af wat ze in de hemel zouden doen.

We lopen niet het gevaar hemel op aarde te creëren maar er zijn de afgelopen generatie een aantal opmerkelijke ontwikkelingen in een aantal Derde Wereld-landen geweest die veel zeer arme mensen in staat hebben gesteld te stijgen naar een welvaartsniveau dat voorheen nooit binnen hun bereik was.

'Wat Links ook zegt -of zelfs gelooft-, over hun bekommernis om de armen, uit hun daadwerkelijke gedrag blijkt dat hun belang bij armoede het grootst is als de armen gebruikt kunnen om te wijzen op hun afwijzing van de maatschappij.'

In het vooraanstaande blad The Economist van 18 augustus 2007 wordt de economische vooruitgang in Brazilië, Argentinië en andere Zuid-Amerikaanse landen beschreven die tot een beter leven voor miljoenen van de armsten in die landen hebben geleid.

The Economist beschrijft een aantal beleidsmaatregelen die tot deze resultaten hebben geleid, maar het is twijfelachtig dat leden van de linkse goegemeente erop af stormen om uit te zoeken wat die maatregelen dan precies waren.

Ze waren ook niet geinteresseerd in hoe tientallen miljoenen Chinezen en tientallen miljoenen Indiërs binnen één generatie uit de armoede kwamen.

Wat Links ook zegt -of zelfs gelooft-, over hun bekommernis om de armen, uit hun daadwerkelijke gedrag blijkt dat hun belang bij armoede het grootst is als de armen gebruikt kunnen om te wijzen op hun afwijzing van de maatschappij.

Zodra de armen ophouden arm te zijn vindt Links ze niet meer interessant. Wat de armen gedaan hebben of hoe een economie is veranderd om de armoede drastisch te verminderen leidt maar zelden tot veel nieuwsgierigheid, en nog minder tot feestvreugde.

Dit is geen nieuwe ontwikkeling. Toen Karl Marx in de 19de eeuw zijn visie poneerde over de verarmde werkende klasse die zou opstaan om het kapitalisme aan te vallen en te vernietigen was hij al teleurgesteld omdat de arbeiders na verloop van tijd, door hun verbeterde levensstandaard, steeds minder revolutionair werden.

Op een zeker moment schreef Marx aan zijn aanhang: “De werkende klasse is revolutionair of het is niets”.

Sta daar eens bij stil. Miljoenen mensen interesseerdem hem slechts in zoverre dat zij konden dienen als kanonnenvoer in zijn jihad tegen de bestaande maatschappij. Als ze weigerden pionnen te zijn in zijn ideologische spel dan waren ze “niets”.

Tegenwoordig zal niemand van Links het zo stellig zeggen, zelfs niet tegen zichzelf. Maar hun daden spreken meer dan woorden.

Zwarten zijn tegenwoordig voor Links wat de werkende klasse was voor Marx in de 19de eeuw; pionnen in een ideologisch spel.

'Zwarten zijn tegenwoordig voor Links wat de werkende klasse was voor Marx in de 19de eeuw; pionnen in een ideologisch spel.'

Zwarten die uit de armoede ontsnappen zijn niet erg interessant voor Links, tenzij ze dat gedaan hebben door de maatschappij aan te vallen.

Het percentage arme zwarte echtparen is al sinds 1994 minder dan 10%, maar Links was daar niet meer in geïnteresseerd dan in waarom miljoenen niet meer arm zijn in Zuid-Amerika, in China en in India.

Als vooruitgang enigszins te verklaren is door links beleid, dan wordt er aanspraak op gemaakt. Er zijn veel mythen over de vooruitgang van minderheden en vrouwen in Amerika die het resultaat zouden zijn van het beleid dat links vóórstond in de jaren 60. Dergelijke claims zijn vaak op niet meer gebaseerd dan het simpelweg negeren van de vooruitgang die er al was vóór 1960.

De teruggang net na de invoering van het jaren-60 beleid wordt genegeerd: de extreem stijgende criminaliteitscijfers, het uiteenvallen van zwarte gezinnen en de rellen in de jaren 60 waarvan de sporen meer dan 40 jaar later nog zichtbaar zijn.

Alles wat niet te pas komt voor links is “niets". 

Thomas Sowell

Dit artikel verscheen eerder in Capitalism Magazine. Met dank aan JV voor de vertaling.