20 juni 2007
"Maar als government een evil is", sputter ik tegen, "waarom klamp je je er dan zo krampachtig aan vast? Dan moet je toch eigenlijk proberen van dat evil af te komen, in plaats van genoegen te nemen met de minst kwaadaardige vorm?" Maar het is boter aan de galg.
"Aboutaleb kàn helemaal niet van zijn dubbele nationaliteit af, al zou hij het wìllen", leggen ze je uit, want dat hebben ze gelezen in het Parool
"Dat is je reinste flauwekul", zei ik in de kroeg. "Ga maar na. Aboutaleb hoeft bijvoorbeeld zijn kinderen alleen maar Truus of Klaas te noemen, en ze zijn meteen voorgoed Marokkaan af. De Marokkaanse regering accepteert namelijk geen buitenlandse namen. En zelf kan hij er ook makkelijk onderuit. Hij hoeft alleen maar op een persconferentie zijn Marokkaanse paspoort in duizend stukjes te scheuren, en nooit meer een nieuw exemplaar aan te vragen. Of hij dan in strikt staatsrechtelijke zin geen Marokkaan meer is, daar kun je misschien over twisten, maar je hoeft in elk geval niet bang te zijn dat koning Mohammed VI hem nog zal uitnodigen om zitting te nemen in een adviescollege van de Marokkaanse regering, zoals het PvdA Kamerlid Khadija Arib. Ik sluit zelfs niet uit dat hij Aboutaleb bij verstek ter dood zal veroordelen wegens landverraad.
"Trouwens: waarom mogen Turken, Marokkanen, Britten en Australiërs er bij ons wel een dubbele nationaliteit op nahouden, maar Surinamers niet? Hoe valt dat te rijmen met artikel 1 van de Grondwet? Die Surinamers zijn notabene meer dan 100 jaar staatsburgers van het Koninkrijk der Nederlanden geweest! Toch moesten ze kiezen of delen toen Suriname onafhankelijk werd. Niemand die er toen schande van sprak dat hun "loyaliteit" in twijfel werd getrokken, al dan niet door racistische kamerleden met geblondeerd haar."
"Nou", zei iemand aan de tap zoetsappig, (want ze willen in die kroeg voor geen goud met Geert Wilders worden geassocieerd; ze hangen zich nog liever op) "ik heb er niks op tegen hoor, zo’n dubbele nationaliteit. Hartstikke handig. Als het je in het ene land niet meer bevalt, kun je naar het andere vertrekken. Fijn toch?"
"Dat zul je mij niet horen tegenspreken", zei ik. "Ik vind dat het een fundamenteel mensenrecht is om te gaan en staan waar je wilt, en dat geen macht ter wereld het recht heeft om je daabij een strobreed in de weg teleggen. Weet je wat? Laten we het dan ook goed doen! Niet van dat halve werk. Laten we de handel in paspoorten gewoon helemaal vrij geven! Gelijke monniken gelijke kappen. Iedereen mag er net zoveel nationaliteiten op na houden als hij wil. Dan zijn we meteen van al die immigratieproblemen af, en van het gekibbel over generale pardons, en al die beleidsnota’s over uitgeprocedeerde asielzoekers, en what have you. Dan kunnen we de hele afdeling Vreemdelingenbeleid gewoon opdoeken! Weg met alle bureaucraten, te beginnen met de staatssecretaris van Justitie! Wie weet volgen er later meer, als er één schaap over de dam is. De minister van Sociale Zaken bijvoorbeeld; als dàt zou kunnen! Dan gaat mijn droom misschien toch nog in vervulling, net als die van Martin Luther King!"
Maar daar waren ze gek genoeg weer fel op tegen. Zoveel gastvrijheid, dat werd ze te gortig, Zó anti-Wilders waren ze nou ook weer niet.
"En ik dacht dat jullie zo’n bloedhekel hadden aan Rita Verdonk!" riep ik nog. "Stel ik voor om haar functie af te schaffen, is het wéér niet goed!"
Maar het was boter aan de galg.
Pamela Hemelrijk (1947 - 2009) heeft twaalf jaar voor het ANP gewerkt als algemeen verslaggeefster, en tien jaar voor het Algemeen Dagblad, als feature-reporter en columniste.
Steeds meer conflicten met de hoofdredactie wegens het buiten hangen van de vuile was, en censuur op columns. Kreeg in 1995 een verbod om nog langer columns te schrijven over Srebrenica. (Hoofdredacteur: "Jij altijd met je gezeur over de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid; wij moeten hier een krant maken ja? Wij hebben hier te maken met de orde van de dag ja?")