De mislukking van vrijheid: Een theorie over oorzaak en gevolg. Deel 3

Door Stefan Molyneux

10 december 2007

Mensen zijn bereid te sterven en moorden voor de Staat als ze denken dat een goed mens vecht voor zijn land.

Mensen zullen meer dan de helft van hun inkomen aan de staat overleveren als ze denken dat de Staat de armen helpt, de daklozen een woning geeft, de zieken heelt of meer van dat soort onzin. Ze zullen verwarde moordenaars toejuichen als ze ervan overtuigd zijn dat een goed mens "de troepen steunt". Ze zullen hun vrijheden opgeven als ze denken dat dat "patriottisch" is.

De les, en mogelijk onze redding, is dat moraliteit de wereld regeert. Wie beslist wat moreel is, beslist over het hart, het verstand en de toekomst van de mensheid. Moraliteit is de onzichtbare natuurkundige wet die al onze fundamentele keuzes stuurt. Waarom knielen duizenden Moslims samen neer? Omdat ze geloven dat het goed is dat te doen. Waarom drijven ouders hun kinderen nog steeds in de kwaadaardige kooien van het Staatsonderwijs? Omdat ze denken dat educatie van levensbelang is, en dat arme mensen zonder de Staat gevangen zijn in een onwetende onderklasse. Waarom steunen mensen de alsmaar stijgende belastingen en levensbedreigende wachtlijsten in de Staatsgezondheidszorg? Omdat ze niet willen dat de armen op straat sterven.

Wie beslist wat moreel is, beslist over het hart, het verstand en de toekomst van de mensheid.

Onze vijanden, de politici, weten dit heel goed. Kijk naar hun taalgebruik. "The Patriot Act". Wie wil er nou geen patriot zijn? Sociale zekerheid. Volksgezondheid en Welzijn. Wie wil er nou tegen die dingen zijn? Wie is er tegen gezondheidszorg?

Als mensen naar hun geplunderde salarisstrook en onroerend goed-belastingen kijken haten ze de Staat in hun hart, maar ze voelen ze er schuldig om omdat de Staat het morele discours leidt (wat, tussen twee haakjes, de reden is dat de Staat als eerste de macht over de scholen over moest nemen). Zoals ze zeggen: "Eens een katholiek, altijd een katholiek". Hetzelfde geldt voor de moraal. Eens een etatist, altijd een etatist. We kunnen zo hard vechten als we willen, maar als we niet ten diepste de moraliteit van de Staat afkeuren zullen we altijd verliezen.

Er is zoveel te leren van onze vijanden, van hen die succesvol het publieke discours hebben bestuurd in de afgelopen eeuw. Kijk naar de invasie van Irak. Het werd gepresenteerd in puur morele termen. Hussein is slecht. Je keurt hem toch niet goed, of wel? Hij wil ons vermoorden. Je wil toch niet dat Amerikanen sterven, of wel? Denk terug aan 9-11. Je wilt toch niet dat dat opnieuw gebeurt, of wel? Daarom: let slip the dogs of war!

Er kan slechts één antwoord zijn. Niet "minder Staat" -net zoals het antwoord op slavernij niet "minder slavernij" was- maar géén Staat. We moet accepteren dat hervorming onmogelijk is omdat de lessen van het verleden en vandaag zo duidelijk zijn. De Staat kan nooit verkleind worden. Het maakt niet uit hoe de staat beperkt wordt, hij zal altijd groeien als kanker tot het punt dat het de maatschappij die hij bestuurt verslonden is. We moeten een echte keuze bieden. We moeten absoluut zijn in onze afkeuring van geweld en de onmenselijkheid van Staatsmacht. Als we niet het hele idee van de Staat afwijzen hebben we al verloren voordat we begonnen zijn.

Voor ons is het tijd om met vertrouwen de morele waarheid omtrent de Staat te verkondigen. Voor ons is het tijd om op te houden met mensen te onderwijzen over kapitalisme, economie en politieke theorie. Dat lukt ons sowieso niet omdat het onmogelijk is te concurreren met twintig-en-nog-wat jaar staatspropaganda. We kunnen geen beroep doen op het eigenbelang van de burger, omdat oorlogen ons op beeldende wijze laten zien dat mensen tegen hun eigenbelang ingaan als ze er maar een morele goedkeuring voor terugkrijgen.

Er is maar één oplossing. We moeten richten op de enige zwakke plek die de Leviathan heeft. We moeten de taal terugeisen. We moeten de morele kern van het debat terugpakken.

We moeten expliciet zeggen dat ons doel een moreel doel is. Dat we vechten zoals burgerrechtenleiders vochten. Zoals de anti-slavernij kruisridders vochten. Niet voor kleine stapjes. Niet om onze vijanden iets te leren of de twijfelaars met statistiek en economie onze kant op te krijgen - maar om de Staat te stoppen, het grootste morele kwaad in de geschiedenis van de wereld. Met onze woorden, onze morele zekerheid, staan we op om de Staat zélf te bevechten, die de hulpelozen met honderden miljoenen afslacht. Onze vijanden zijn niet de politici met eigenbelang, of mierzoete linksen, of zelfvoldane rechtsen, of manipulatieve etatisten, maar de "morele" fundering van de allerslechtste plaag die mensheid ooit heeft gezien. Onze vijand is een moorddadig sociaal instituut die meer vermoordt, verminkt en zielen kapot maakt dan slavernij ooit gedaan heeft. Het beest tegenover ons slacht, verkleint en bedwingt ons van de wieg tot het graf en bejaagt ons met de pistolen en stokken van soldaten, politie en gevangenbewaarders. Wij klagen over leiders die net zo bezorgd zijn om ons als een boer bezorgd is om zijn vee, en er niet harder over denken ons te bevrijden dan een boer zijn koeien wil bevrijden.

Hoe werkt dit in de praktijk? Ik kan je een typisch voorbeeld geven, gebaseerd op mijn eigen ervaringen.
 

Ik: Al het onderwijs moet volledig worden geprivatiseerd.

Ander: Dat zou verschrikkelijk zijn! De armen zouden totaal geen onderwijs krijgen!

Ik: Geloof je dat een arme het recht heeft om iemand onder dreiging van een pistool te beroven?

Ander: Nee.

Ik: En, zelfs al zouden de armen dan geen onderwijs meer krijgen, moeten er dan toch mensen onder dreiging van een pistool beroofd worden?

Ander: Maar dat gebeurt helemaal niet!

Ik: Wat gebeurt er als je je onroerend goed-belasting niet aan de Staat betaald? Dan komen ze langs en ze nemen je mee. En als je weigert dan schieten ze je dood.

Ander: Ik vind het niet erg belasting te betalen.

Ik: Dat doet er niet toe. Jij kunt het niet erg vinden slaaf te zijn, maar je hebt het recht niet om mij ook slaaf te maken.

Ander: Daar ben ik het niet mee eens.

Ik: Maar ben je het er wel mee eens dat Staatsonderwijs betaald wordt door geweld?

Ander: (meestal na wat meer uitleg): Ja.

Ik: Dus jij gelooft dat de Staat mij moet doodschieten als ik jouw complot niet steun?

Ander: (meestal na wat ontwijken): Ja dat zou kunnen.

Ik:Nou, stel je voor dat ik een zwarte man ben in het Zuiden. Als je tegen mij zou zeggen dat je lynchen goedkeurt, hoe zou ik dan over jou denken?

Ander: Behoorlijk slecht denk ik.

Ik: Begrijp je me dan als ik zeg dat je de moord op mij bepleit? Ben je nog steeds voor Staatsonderwijs?

Ander: Uhm, ja ik denk het wel.

Ik: Dan zal ik niet meer met je praten alsof je een redelijk of moreel mens bent. Wat dit betreft ben je totaal verrot en verachtelijk, en zijn we gewoon vijanden.
 

Daarna beëindig ik het gesprek en loop weg. Ik spreek niet meer met die persoon. Als hij het gesprek opnieuw wil beginnen dan vraag ik of hij nog steeds de moord op mij bepleit. Als hij "nee" zegt wil ik graag met hem praten. Als hij "ja" zegt dan draai ik me om en loop opnieuw weg.

Hierdoor heb ik vrienden verloren. Ik heb familieleden verloren. Maar serieus - wat geeft het? We hebben het nu over vrijheid, de meest waardevolle gift die het leven het waard maakt te leven. We hebben het over oorlog en vrede en vrijheid. Wil ik werkelijk iemand in mijn leven die zo verrot is dat hij of zij me bedreigd wil zien met geweld?
 

We hebben gefaald omdat mensen nog steeds in de moraliteit van de Staat geloven. We bieden een verschil aan in graad, niet in soort. We moeten geen onderwijs nastreven, maar morele lof en afkeuring.

Dit is mijn oplossing. Het is tijd dat we kwaad worden, gemotiveerd worden, en aan de slag gaan. Met moeten van het idee af dat we gered worden door mensen te onderwijzen. Een gebrek aan kennis is het probleem niet. Na een eeuw van explosieve groei van de Staat, het einde van het totalitarisme in Rusland, Duitsland, Japan, Italië, eindeloze krantenartikelen over corruptie, stijgende staatsschulden, slechtere diensten en onrechtvaardige oorlogen, is de tijd dat mensen moeten twijfelen aan de morele aard van de Staat al lang voorbij. Iemand in 1940 kan vergeven worden dat hij denkt dat roken geen kwaad kan, maar nu is hij een sukkel. Wat Hayek en Rand in de jaren veertig schreven was ver op hun tijd vooruit. Tegenwoordig is het bewijs al tientallen jaren duidelijk, en wie dan ook blijft geloven in de deugden van de staat bedriegt zichzelf. We hebben niet gefaald omdat mensen de kennis niet hebben. We hebben gefaald omdat mensen nog steeds in de moraliteit van de Staat geloven. We bieden een verschil aan in graad, niet in soort. We moeten geen onderwijs nastreven, maar morele lof en afkeuring.

We moeten de lijn trekken en weigeren eroverheen te stappen. De tijd voor actie nu, want het is bijna te laat. Als we niet van koers veranderen - en snel - , dan overleeft de vrijheid de volgende generatie niet meer. Als we nu actie ondernemen dan zullen we allemaal deel uitmaken van de redding van de beschaving, door de mensen te bevrijden van de steeds strakker worden strop van de staat. We zullen de soldaten redden van de granaten, de kinderen van de honger, de ouderen van armoede, vreemden van onze bommen, jonge mensen van onwetendheid, en de beschaafde maatschappij van het afglijden naar een totalitair barbarisme.

Het is tijd dat we kwaad worden, gemotiveerd worden, en aan de slag gaan.

Maar als we geen actie ondernemen, of als we blijven doen zoals we altijd gedaan hebben, dan zullen we niets gedaan hebben om de ergste catastrofe te ontwijken die de maatschappij kan overkomen.

Ineenstorting, tirannie, moordpartijen, hongersnood en het einde van alles wat nobel en goed is in de menselijke geest. De nieuwe Middeleeuwen.

De geschiedenis staat wat dit betreft vast. Staten groeien totdat ze de maatschappij vernietigen. Zonder uiterste inspanning zullen we niet kunnen ontsnappen en in de afgrond belanden net zoals alle eerdere beschavingen in de afgrond zijn beland.

Als we geen actie ondernemen zal er net zo zeker een slechte nacht over onze kinderen vallen als dat de zon morgen op komt. En pas na de tientallen of honderden jaren die het zal duren voordat die nacht eindelijk voorbij is zullen toekomstige historici op ons terugkijken en ons verafschuwen voor onze mislukkingen. En we zullen geen verweer hebben tegen hun vonnis omdat het ons aan niets ontbeert om de wereld te redden, behalve de wil doorlopend de peilloze slechtheid van de Staat te veroordelen.

Stefan Molyneux

Dit is het derde deel van de vertaling van Freedom's Failure: A Theory of Cause and Effect. De eerste twee delen vindt u hier. De Canadees Stefan Molyneux beheert op Free Domain Radio een van de meest frequente podcastingshows ter wereld. Vertaling door Stichting MeerVrijheid. 

Gerelateerde link:
- Over het belang van economische educatie, Manuel Lora