It's a mad mad mad mad world

Door Pamela Hemelrijk

2 maart 2006

We leven tegenwoordig in een klimaat waar zeer genuanceerd wordt gedacht over geweld. Zelfs in het parlement wemelt het van de ex-krakers (Wijnand Duyvendak, Christa van Velzen etc.), die vinden dat je best wel Makro vestigingen en Shell pompstations in brand mag steken, als je idealen maar nobel genoeg zijn.

En minister Donner heeft een warm plekje voor dierenactivisten die al zo’n jaar of twintig nertsenfarms en legbatterijen in de as leggen. (Hij heeft openlijk in de kamer verklaard dat daar zelden of nooit tegen wordt opgetreden vanwege de "sympathie" die deze gasten in brede kring genieten.)

Als Marokkaanse pubers bij homo’s bakstenen door de ruiten smijten noemen de media dat vergoelijkend "een schreeuw om aandacht". De advocaat van Mohammed Bouyeri heeft zo ongeveer een popsterrenstatus, en wordt door AT 5 bewonderend geïnterviewd, omdat hij de Beroemde Halsafsnijder persoonlijk kent. ("Vertel eens, meneer Plasman: hoe is Mohammed nou in het ècht? Is ie aardig?")

Maar de advocaat van Janmaat kreeg verfbommen naar zijn gevel, werd met pek en veren verwijderd uit een vereniging waarvoor hij zijn leven lang als vrijwilliger actief was geweest, en is in de ogen van menigeen nog steeds een paria. Zelfs zijn dochter krijgt nog regelmatig de wind van voren (van gepatenteerd niet-foute mensen als Jeroen Krabbé en Mies Bouhuijs), omdat ze Van Heijningen heet. ("Je bent toch hoop ik geen familie van die foute advocaat uit Den Haag?") Nog onlangs bracht de een of andere wereldverbeteraar haar op een receptie demonstratief de Hitlergroet, alsof ze een neonazi was. En dat allemaal terwijl Janmaat, voor zover bekend, nooit iemand een haar heeft gekrenkt.

Kan de regering geen lijsten opstellen waarin duidelijk staat wie je wel en wie je niet mag haten? Dan weten we tenminste waar we aan toe zijn.

Nee, geweld, daar kom je tegenwoordig vrij gemakkelijk mee weg. Haatgevoelens moet je echter angstvallig voor je houden, anders sta je voor je het weet voor de strafrechter wegens haatzaaierij. Welke criteria daarbij gelden is helaas niet duidelijk. Hoe zit het bijvoorbeeld met haat jegens (ik noem maar een dwarsstraat) de Ku Klux Klan, de Maffia, de RAF, of de aanhangers van Mao, Pol Pot, Stalin en Milosevic? Om niet te spreken van haat jegens haatzaaiers? Mag dàt wel? Kan de regering geen lijsten opstellen waarin duidelijk staat wie je wel en wie je niet mag haten? Dan weten we tenminste waar we aan toe zijn.

Maar het meest absurde van alles is dat het tegenwoordig ook strafbaar is om bang te zijn. Althans in sommige gevallen. Het is niet strafbaar om bang te zijn voor de vogelpest. Integendeel: dat wordt zelfs met man en macht gepromoot. Bijna dagelijks verschijnt er een viroloog op de tv die aankondigt dat wij straks tot de laatste man zullen sterven in een pandemie. Alleen al daaruit kun je al afleiden dat er geen gevaar dreigt, want als er echt een pandemie op komst was, dan zou de regering die virologen zwijgplicht opleggen ("om massale paniek te voorkomen"), en ondertussen in alle stilte steriele bunkers inrichten voor de mensen "die niet gemist kunnen worden", zijnde ministers, fractieleiders en topambtenaren.

Maar bang zijn voor de Islam, dat is in dit land bij wet verboden. Islamofobie is een strafbaar feit. Ik stond laatst te kijken naar die "vreedzame" cartoondemonstratie op de Dam, en toen brak in enen het klamme zweet me uit. Vooral toen de politie alleen optrad tegen een vent die een Deense vlag wilde ontrollen. "Verrek Pam", dacht ik bij mijn eigen, "je bent in overtreding! Je bent bang, en dat is onwettig!" Een gekke gewaarwording, dat kan ik u wel vertellen.

Pamela Hemelrijk

Gerelateerde link:
- Wijnand Duyvendak en het RaRa-raadsel