'Een van ons' of 'Een van hen'

Door Thomas Sowell

31 oktober 2005

Kortgeleden stuurde een lezer mij een e-mail over een vrouw die hij had ontmoet en waar hij verliefd op was geworden.

Blijkbaar was de liefde wederzijds, tot de ongelukkige dag  dat "het milieu" ter tafel kwam. Zij was absoluut tegen het boren naar olie in Alaska vanwege, zei ze, de kwalijke effecten dat het zou hebben op het milieu. Hij argumenteerde dat het, aangezien er toch wel ergens ter wereld geboord zou worden, misschien beter zou zijn om ergens te boren waar de milieuwetten tenminste enige zekerheid boden dan in landen waar zulke wetten helemaal niet bestonden. Dat was het einde van een prachtige relatie.

Echte milieu-gelovers denken niet in termen van compromissen en kosten-batenanalyses. Sommige dingen zijn heilig voor ze. Proberen om ze daar een compromis voor te laten accepteren zou zoiets zijn als te proberen een Moslim slechts tweemaal per week varkensvlees te laten eten.

Compromissen en tolerantie zijn niet bepaald eigenschappen van echte gelovers. Wat zij geloven is uiteindelijk wat ze zijn. Als het aan echte gelovers ligt hoor je of bij "Ons" of je hoort bij "Hen".

De man dacht blijkbaar dat het alleen maar om de vraag ging welk beleid tot welke resultaten zou leiden. Veel zaken die op het eerste gezicht echter alleen lijken te gaan over welk alternatief het beste zou zijn voor iedereen gaan in werkelijkheid over of je één van "Ons" of één van "Hen" bent, en deze vrouw was niet van plan "één van Hen" te worden.

Veel van de kruistochten van "links" zijn verkeerd begrepen door mensen die niet begrijpen dat de kruistochten gaan over het vaststellen van de identiteit en de superioriteit van de kruisvaarders.

T.S. Eliot begreep dit al meer dan een halve eeuw geleden toen hij schreef:

"De helft van het leed dat wordt veroorzaakt in deze wereld wordt veroorzaakt door mensen die zich belangrijk willen voelen. Het is niet hun bedoeling leed te berokkenen, maar het leed interesseert ze niet. Of ze zien het niet, of ze vergoelijken het omdat ze doordrenkt zijn van de eeuwige strijd om goed over zichzelf te denken".

In dit geval dacht de man dat hij de vrouw vroeg om de minste van twee kwaden te accepteren, terwijl hij haar eigenlijk vroeg het idee te behoren tot de groep van moreel beteren op te geven.

Dit is niet uniek voor deze tijd of voor milieuactivisten. In de jaren 30, voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, was één van de modieuze weg-met-ons-theorieën van links in Engeland om te pleiten voor een ontwapening aan Engelse zijde "als een voorbeeld voor anderen", om zo de vrede te bespoedigen.

Toen de econoom Roy Harrod een vriendin vroeg of ze dacht dat het ontwapenen van Engeland ertoe zou leiden dat Hitler ook zou ontwapenen was haar antwoord: "Oh Roy, ben je al je idealisme verloren?".
 

'[H]et ging er niet echt om welk beleid welke resultaten zou opleveren. Het ging om de persoonlijke identificatie met nobele doelen en gelijkgestemden.'

Met andere woorden, het ging er niet echt om welk beleid welke resultaten zou opleveren. Het ging om de persoonlijke identificatie met nobele doelen en gelijkgestemden.

Het ogenschijnlijke doel "vrede" was eigenlijk verzonnen. Uiteindelijk ging het er niet om of het bewapenen of ontwapenen van Engeland Hitler meer zou afschrikken. Het ging erom welk beleid het beste de morele superioriteit van de gezalfden zou bevestigen en de onderlinge identificatie zou verstevigen.

"Vredes"bewegingen worden niet empirisch beoordeeld op hoe vaak ze daadwerkelijk vrede veroorzaken, of hoe vaak hun ontwapening een agressor tot oorlog verleidt. Het is geen empirische vraag. Het is een geloofsartikel en een teken van identiteit.

Yasser Arafat kreeg de Nobelprijs voor de Vrede toegekend, niet omdat hij daadwerkelijk vrede had veroorzaakt maar omdat hij onderdeel uitmaakte van het "vredesproces", gebaseerd op modieuze begrippen die de leden van "vredesbewegingen" met elkaar verbond.

Ondertussen kwam niemand met het idee om de Nobelprijs voor de Vrede aan Ronald Reagan toe te kennen, gewoon omdat hij een einde maakte aan de nucleaire gevaren van een al decennia durende koude oorlog. Hij deed het andersom dan hoe de leden van "vredesbewegingen" dachten dat het moest gebeuren.

Reagan versterkte het leger en begon een wapenwedloop waarvan hij wist dat de Sovjet Unie eraan failliet zou gaan als ze niet terugtrokken, zelfs toen wapenwedlopen een gruwel waren voor de "vredesbewegingen". Als het aan de leden van de "vredesbewegingen" lag was het feit dat de gebeurtenissen hem gelijk gaven geen excuus . Volgens hen was Reagan niet één van Ons, hij hoorde bij Hun.

Thomas Sowell