WK voetbal voor niet-bestaande landen

Door Redactie

1 november 2005

Volgend jaar wordt Nederland in Duitsland wereldkampioen voetbal. Kenmerk van dat WK is dat alleen officieel erkende landen mogen meespelen. Koerdistan, Groenland en Zanzibar mogen niet eens aan de kwalificatie-ronden of andere officiële interlands meedoen. Zij worden namelijk niet erkend door (voldoende) andere landen, en dus ook niet door de FIFA. Sneu, zou je zeggen. Maar er is hoop.

Planet Internet meldt dat volgend jaar ook het eerste wereldkampioenschap voor niet-bestaande landen wordt gehouden.

Stel je voor: een finale van het WK voetbal waarin Lapland na strafschoppen wint van Gibraltar. Het is mogelijk als volgend jaar het eerste wereldkampioenschap voor niet-bestaande landen wordt gehouden.

Volgend jaar november vindt in het Turkse deel van Cyprus het eerste wereldkampioenschap plaats voor landen die niet officieel worden erkend. Het alternatieve WK, waaraan zestien landen deelnemen, is een initiatief van de New Federation Board. Deze voetbalbond werd in 2003 opgericht voor 'landen' die bij de FIFA buiten de boot vallen.

Kosovo, Swaziland, Gibraltar, Koerdistan, Turks-Cyprus en Zanzibar zijn landen die niet erkend worden door de VN, waardoor ze ook geen lid kunnen worden van een overkoepelende voetbalbond als de UEFA. De NF Board springt voor deze landen in de bres en ook bevolkingsgroepen als de Sami - beter bekend als Lappen - en de Roma zijn lid van de voetbalbond.

Deelname aan het 'echte' WK zal voor hen dus altijd een droom blijven, maar op hun eigen kampioenschap kunnen deze landen volgend jaar toch schitteren op een mondiaal podium. Alle lidstaten van de NF Board mogen meedoen, maar ook andere buitenbeentjes zoals Groenland, de Falkland Eilanden en Tuvalu zijn van harte welkom op het toernooi.

Dit heuglijke nieuws roept een interessante vraag op: een groot merendeel van de mensen in veel gebieden, zoals Koerdistan of Tsjetsjenië, voelt zich Koerd, of Tsjetsjeen, en niet Turk/Irakees, of Rus. Sterker, zij vinden dat Koerdistan en Tsjetsjenië echte landen zijn, en niet slechts provincies van een ander land. Waarom zijn ze dan toch geen officieel land?

Het antwoord ligt natuurlijk niet in de rede, maar in geweld: de regering van Turkije zal militair ingrijpen als Koerdistan zich onafhankelijk verklaart (of het dat nu in Irak of in Turkije zelf doet), en de regering van Rusland is al jaren bezig Tsjetsjenië plat te bombarderen en een groot deel van haar bevolking te vermoorden vanwege de pogingen die Tsjetsjenen doen om een onafhankelijke staat te vestigen. Turkije en Rusland erkennen die onafhankelijkheid niet en blijven in de gebieden belasting ophalen, wetten maken, en rechtspreken: zij blijven de ultieme beslissingnemer in gevallen van conflict. En zij slagen er veelal door diplomatieke of militaire weg in te zorgen dat ook andere landen de onafhankelijkheid van die gebieden niet erkennen: de Nederlandse regering, bijvoorbeeld, erkent noch Koerdistan noch Tsjetsjenië.



Vrijwel de enige manier waarop Koerdistan en Tsjetsjenië hun onafhankelijkheid kunnen laten erkennen is door geweld: zij moeten de legers van Turkije en Rusland ofwel verslaan, ofwel van hun grondgebied houden, door middel van bijvoorbeeld guerrillaoorlogen en/of terrorisme. De honderdduizenden doden, het verwoeste landschap van Tsjetsjenië, en de aanslagen in Moskou en andere Russische steden, zijn het beste voorbeeld van hoe verschrikkelijk de gevolgen kunnen zijn.

Hoe ziet daarentegen de situatie eruit zoals libertariërs het graag zouden zien? Ludwig von Mises verwoordt het zo:

The right of self-determination in regard to the question of membership in a state thus means: whenever the inhabitants of a particular territory, whether it be a single village, a whole district, or a series of adjacent districts, make it known, by a freely conducted plebiscite, that they no longer wish to remain united to the state to which they belong at the time, but wish either to form an independent state or to attach themselves to some other state, their wishes are to be respected and complied with. This is the only feasible and effective way of preventing revolutions and civil and international wars.

[...]

If it were in any way possible to grant this right of self-determination to every individual person, it would have to be done.

[...]

The situation of having to belong to a state to which one does not wish to belong is no less onerous if it is the result of an election than if one must endure it as the consequence of a military conquest. Lees verder.

Het recht op afscheiding is een fundamenteel mensenrecht dat voortkomt uit het recht op privaat bezit, leven en vrijheid. Eenieder die zich niet mag afscheiden van de staat wordt gedwongen, is in feite een slaaf van het collectief. Tot zover de morele theorie van het libertarisme. Hoe valt zo een situatie in de praktijk te voorkomen?



De grootste vijand van het recht op afscheiding is het proces van politieke integratie en centralisering. De macht die de federale, centrale overheid in de Verenigde Staten zich in minder dan honderd jaar had toegeëigend bleek voldoende om de zich afscheidende Zuidelijke staten militair te verslaan en vervolgens te onderdrukken.

Eenzelfde proces dreigt zich nu voor te doen met de groeiende macht van de Europese Unie: hoe meer militaire, politieke en justitiële macht dit centrale orgaan krijgt, hoe bleker de toekomst voor het recht op afscheiding in de Europese Unie. Zelfs als er in de (vooralsnog weggestemde) grondwet een theoretisch recht op afscheiding (onder voorbehoud van een aantal clausules) bestaat, zal de feitelijke macht van de centrale Europese regering bepalend zijn voor de vraag of dit recht daadwerkelijk uitgeoefend kan worden, net zoals de militaire en politionele macht van huidige natiestaten voldoende is om binnenlandse afscheidingsbewegingen de kop in te drukken.

Een ideale libertarische samenleving zal allicht bestaan uit duizenden, of misschien wel honderdduizenden onafhankelijke politieke eenheden. Hans-Hermann Hoppe verwoordt het zo:

Competitie tussen staten heeft inderdaad de neiging om uiteindelijk te leiden tot de formatie van een wereldstaat. Dit fenomeen is echter omkeerbaar. Om te beginnen zullen mensen er aan herinnerd dienen te worden dat het nu precies de bijna anarchistische structuur van Europa, in tegenstelling tot China bijvoorbeeld, was die de opkomst van het kapitalisme verklaart; het zogenaamde Europese economische wonder: kleine staten, in directe competitie met anderen, dienen gematigd tegenover hun eigen bevolking te staan willen zij niet hun meest productieve burgers verliezen.

Bijvoorbeeld, kleine staten moeten vrijhandel bedrijven in plaats van protectionisme. Alle overheidsinterventie in buitenlandse handel beperkt het domein van wederzijds voordelige transacties en leidt dus tot zowel binnenlandse als buitenlandse verarming. Hoe kleiner het land, des te sterker dit effect zal zijn. Een land met de omvang van de VS zou een relatief hoge levensstandaard kunnen bereiken zelfs als ze elke handel met het buitenland zou afwijzen. Als in tegenstelling daarmee een gebied ter grote van een stad of dorp protectionisme zou bedrijven, dan zou dit waarschijnlijk ellende of zelfs de dood kunnen betekenen.

Om de trend richting centralisatie en uiteindelijk de vorming van een wereldstaat terug te draaien, is het cruciaal dat een alternatieve visie uitgedragen en gepopulariseerd wordt in de publieke opinie. We dienen het idee van afscheiding uit te dragen. Of, meer specifiek, we dienen het idee uit te dragen van een wereld bestaande uit tienduizenden afzonderlijke districten, regio's en kantons, en honderdduizenden vrije onafhankelijke steden zoals de hedendaagse eigenaardige uitzonderingen als Monaco, San Marino, Liechtenstein, Hong Kong en Singapore. Het gevolg zal zijn dat kansen voor economisch gemotiveerde migratie enorm toenemen, en de wereld zal er een zijn van kleine liberale overheden die economisch geïntegreerd zijn door middel van vrijhandel en een internationale munteenheid zoals goud. Lees verder.

Met het visioen van honderdduizenden onafhankelijke staten is meteen ook het grootste nadeel van het recht op afscheiding gegeven: het WK voetbal zal een stuk minder interessant worden.

Gerelateerde link:
- Artikelen over het recht op afscheiding