De staat vs. dikke kinderen

Door Redactie

31 augustus 2005

Op beelden uit Noord-Korea of archiefmateriaal uit Mao's China zie je weleens massa's mensen gezamenlijk gymnastiekoefeningen doen omdat de Grote Leider nu eenmaal van een gezonde bevolking houdt, en de macht heeft zijn ideeën op te leggen aan zijn volk. Maar ook in Nederland komt dit soort staatsgymnastiekonderwijs voor, en om vergelijkbare redenen.

Teletekst meldt:

ROTTERDAM Op vijftien basisscholen in Rotterdam worden vanaf maandag speciale lessen gegeven om overgewicht bij de jeugd tegen te gaan. Het project krijgt de naam 'Elke dag bewegen'.

De gemeente heeft leraren ingehuurd om de kinderen elke dag bewegingslessen te geven. Dat gebeurt zowel binnen als buiten schooltijd. De conditie van de kinderen wordt elke dag bijgehouden.

Eerder dit jaar werd er op 2 scholen in Delfshaven en Charlois een succesvolle proef gedaan met de bewegingslessen. Het is de bedoeling dat in 2009 negentig scholen in Rotterdam de bewegingslessen geven.

Doordat de gezondheidszorg in Nederland collectivistisch geregeld is, zijn te dikke mensen een doorn in het oog van de staat: zij kosten immers veel geld doordat ze een verhoogd risico op hart-en vaatziekten, diabetes en al wat dies meer zij lopen. Dus is het, naast de allicht op handen zijnde 'fat-tax', niet meer dan logisch dat de staat haar onderdanen gaat verplichten meer te sporten. Dat is nu eenmaal de logica van het collectivisme. De ene ongelukkige maatregel, de verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid afwentelen op de samenleving, lokt de nog verder gaande nóg ongelukkiger maatregel uit: verplichte gymnastiek, het bijhouden en 'monitoren' van jouw fysieke gestel, en om discrminatie te voorkomen allicht ook het verplichten van dunne of normale kinderen om mee te bewegen met de dikkerds.

Op een vrije markt daarentegen worden mensen vanzelf geconfronteerd met de gevolgen van hun acties: verzekeraars zullen bijvoorbeeld hogere premies heffen voor dikkere mensen, en dus is er daarom alleen al een prikkel om het niet zover te laten komen. Daarnaast is dik zijn in vrijwel alle gevallen een keuze die niet zomaar verwerpelijk is: als je van goed eten houdt, geen trek hebt in veel bewegen en de gezondheidsrisico's op de koop toe neemt, dan is het je eigen keuze en je goed recht, en hoeft de staat je niet lastig te vallen met de martelingen van verplichte gymnastiekoefeningen, noch hoeft de staat nauwkeurig bij te houden hoe jouw fysieke conditie is en hoe deze verandert over tijd.

Het probleem is: zodra je een verplichte, collectivistische ('solidaire') gezondheidszorg accepteert, is er geen weg terug en zal volgens de logica van het collectvisme de controle van de staat over jouw leven steeds groter worden. Het eind lijkt dan ook nog niet in zicht.