2 april 2002
Jacques Wallage
'Langs de meetlat' is de naam van de serie interviews met onze mannelijke regenten die in Opzij is verschenen. Het is werkelijk verbijsterend om te zien hoe deze baasjes zich voor de dames in het stof werpen, hoe ze likkend en kruipend pogen de Opzijlezeressen te behagen. Maar hoe luid het mea culpa ook klinkt, Opzij is niet onder de indruk. Relus ter Beek kreeg van Opzij een drie voor emancipatie, Bert de Vries een twee, Hans van den Broek een nul, Pieter Bukman een één, Wim Kok een drie, Hans Alders een vijf. Erg vermakelijk: slijmen bij de meester en toch een onvoldoende krijgen. Bravo dames! Slechts drie ministers scoorden een voldoende: Jo Ritzen en Pieter Kooijmans een zes, en Jan Pronk, de grootste feminist, een zeven.
Door deze cijfers zult u misschien gaan denken dat het nogal meevalt met het feminisme van de ministers. Maar de cijfers zijn bedriegelijk; van mij zouden alle heren een tien hebben gekregen op Bert de Vries na, die een zes minnetje verdient. Lubbers ten slotte verdient een pluim omdat hij het als enige aandurfde om Opzij een interview te weigeren toch nog een reden om sympathie te gaan koesteren voor deze man.
Jacques Wallage is de staatssecretaris die na het vermakelijke vertrek van Elske ter Veld over de vrouwenemancipatie gaat. Wallage doet z'n uiterste best zich zijn onwaardige taak waardig te betonen. Hij is als man natuurlijk zwaar gehandicapt ten opzichte van zijn voorganger Elske, die althans officieel een vrouw was. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat Wallage nog roomser is dan zijn voorganger. Had Elske al ingezien dat de deprimerende postbus 51-spotjes over seksueel geweld maar beter gestopt konden worden, Wallage daarentegen is 'laaiend enthousiast over die spotjes. Ze zijn zo indringend en confronteren met name jongens zo goed met branieachtig gedrag, prima.' Voorts is Wallage's 'role model' in de politiek uiteraard een vrouw: Hedy D'Ancona. U weet wel, een van de ministers die bij de verkiezingen tot 'politicus van het jaar' zowel door de parlementaire pers als door het publiek incompetent werd bevonden. Waarom is Hedy het 'rolemodel' van Wallage? Omdat ze zo lekker emotioneel kan zijn... Het is dat deze feminist het zegt, anders zou ik hem beschuldigen van een stereotyp en onderdrukkend vrouwbeeld.
Zelfs bij het beoordelen van de bijbel verloochent Wallage zijn feministische opvattingen niet. Het Oude Testament bijvoorbeeld vindt hij heel mooi, maar, zo voegt hij er snel aan toe, 'wel wreed en vrouwonvriendelijk'.
Ook fulmineert Wallage tegen de schoolbesturen die het wagen om bij het aanstellen van een nieuwe directeur liever naar de competentie van de kandidaat kijken dan naar het geslacht. De scholen die het ongeluk hebben dat de meest geschikte kandidaat een man is, beticht Wallage van 'nalatigheid'. 'Maar ja, hier zit je met de autonomie van de schoolbesturen. En als je daar in Nederland aan komt, zwaait er wat.' Je moet Wallage in ieder geval nageven dat hij, in tegenstelling tot sommige van zijn collega's, weinig moeite doet om zijn verlangen naar een totalitaire staat te verbergen.
Maar Wallage heeft zelf al een oplossing bedacht om weer spannige schoolbesturen tot de orde te roepen. Straffen voor 'nalatigheid' vindt hij vervelend, dus wil hij dat voortaan 'schoolbesturen die wel een vrouwelijke directeur benoemen daarvoor beloond worden, bijvoorbeeld met een extra formatieplaats. Dus een beloning voor een goede daad in plaats van straf voor nalatigheid.' Feministes die hebben geklaagd dat Elske door een man werd vervangen, zijn voorbarig geweest. Als weinig vrouwen beheerst Wallage de vrouwenlogica. Hij meent werkelijk dat 'scholen die een vrouwelijke directeur benoemen belonen door ze een formatieplaats meer te geven dan scholen die een mannelijke directeur benoemen' iets anders is dan 'scholen die een mannelijke directeur benoemen straffen door ze een formatieplaats minder te geven dan scholen die een vrouwelijke directeur benoemen.'
Wallage laat tevens zijn gedachten gaan over nieuwe, door hem te ontwerpen feministische overheidspropaganda. De Nederlandse mannen moeten van Wallage in deeltijd gaan werken en de helft van het huishouden voor hun rekening nemen, zodat hun vrouwen zonder overspannen te raken ook buitenshuis kunnen werken. 'Een van de belangrijkste punten nu is mannen duidelijk te maken dat zij niet alleen vrouwen, maar ook zichzelf tekort doen door vrouwen buiten het maatschappelijke leven te houden en zelf buiten het gezinsleven te blijven... Als ik een spotje zou maken... dan zou ik het doen door heel duidelijk die twee zaken te benadrukken: het emotionele verlies dat je als man lijdt in zo'n verschraald leven en het verlies dat de maatschappij lijdt, omdat er nog veel te weinig vrouwen worden ingezet.' En hoe regelt onze voorbeeldige feminist deze zaken zelf thuis? 'Mijn vrouw Fransien draait naast haar baan voor het huishoudelijke werk en de kinderen op.' Kortom: Wallage voelt zich wel competent genoeg om als feministische dominee miljoenen volwassen mannen bevoogdend toe te spreken over hoe ze hun leven dienen in te richten, maar zelf weigert hij aan zijn eigen ethische voorschriften te voldoen. Men kan zeggen: niets nieuws onder de zon, want ook de dominee's die kuisheid predikten hebben altijd de kat in het donker geknepen. Maar deze vergelijking gaat niet helemaal op: Wallage knijpt de kat in het volle daglicht; hij doet helemaal geen moeite te verbergen dat hij zijn eigen moraallessen niet opvolgt.
Een dergelijke vorm van onbeschaamdheid is wel degelijk nieuw.
Pieter Bukman
Pieter Bukman bluft dat hij altijd 'buitengewoon veel waardering' heeft gehad voor het CDAvrouwenberaad; uiteraard juicht hij als goed feminist het dumpen van baby's op crèches toe; schept hij op over 'ons departementale emancipatieplan' met de prachtige 'streefcijfers' die worden gehanteerd voor vrouwen in hogere functies.
Voorts vindt hij het terecht dat de kinderopvang op zijn departement 'slegs vir fraue' toegankelijk is een merkwaardige invulling van het begrip 'gelijke rechten'. Wie meent dat dit een aberratie van Bukman is, moet weten dat de expert op het gebied van gelijke rechten, de Commissie Gelijke Behandeling, Bukman gelijk geeft en de klagende mannen in het ongelijk heeft gesteld. Dat mannen in geval van discriminatie überhaupt nog hun beklag doen bij deze commissie wordt veroorzaakt door de misleidende naam die de commissie draagt. De nutteloze en geldverslindende procedures die hier het gevolg van zijn, zouden in de toekomst voorkomen kunnen worden door een naam voor de commissie te kiezen die de lading wat beter dekt.
Tot slot schept Pieter op dat hij bij het vaststellen van de lijsten voor de Tweede Kamer 'altijd erg op zoek was naar goeie vrouwen' die hij dan 'langs de mannen heen op een goeie plek probeerde te krijgen.' Werkelijk amusant wordt het als hij zich er vervolgens over beklaagt dat hij dan door het CDA vrouwenberaad hard werd bekritiseerd als hij ondanks al zijn vrouwvriendelijke inspanningen de 'streefcijfers' niet had gehaald.
Hans Alders, of: afvalscheiding op feministische grondslag'Van het feminisme heb ik geleerd dat mensen individuen zijn met eigen rechten', aldus de eerste van slijm druipende poging van Hans Alders om een wit voetje te halen bij de Opzijlezeressen. Het feminisme, met z'n roep om 'positieve discriminatie', 'streefcijfers' en quota, als voorvechter van de rechten van het individu; ook Alders kijkt niet op een leugen meer of minder.
Ook in de rest van het interview doet Hans zijn uiterste best aan het plaatje van de ideale feministische schoonzoon te voldoen. 'Ik kan voor honderd procent voor mezelf zorgen. Ik kan koken, ik kan mijn overhemden strijken.' Echt waar Hans? Knappe jongen!
Alders heeft de niet geringe handicap dat hij over milieu gaat, een onderwerp dat toch niet eenvoudig aan vrouwenemancipatie kan worden gekoppeld zou men denken. Maar Alders is niet voor één gat te vangen. Hij maakt het onmogelijke mogelijk en weet zijn milieubeleid toch helemaal op feministische leest te schoeien: 'In het emancipatieplan van het kabinet hebben we vastgelegd dat we aandacht besteden aan de gevolgen die milieumaatregelen hebben voor de emancipatie.' Dit heeft tot gevolg dat zelfs de afvalscheiding op feministische grond slag geschiedt: 'Wat de afvalscheiding betreft, hebben we wel degelijk rekening gehouden met de invalshoek emancipatie.' En er bestaat zelfs een project met de naam 'Milieu en Emancipatie' dat door Alders genereus wordt gesubsidieerd. Een schrijver die een dergelijk project in een satirisch verhaal beschrijft, zal te horen krijgen: 'flauw', 'overdreven'. Op het ministerie van Hans Alders is het realiteit.
Wim KokAls een schooljongen laat Kok zich door Opzij op z'n nummer zetten. Opzij, bestraffend: 'Als je vindt dat vrouwen evenveel kansen moeten hebben als mannen, moet je er ook voor zorgen dat vrouwen in beleidsbepalende commissies terechtkomen. Dan kun je geen stuurgroep in het leven roepen waar geen enkele vrouw in zit.' Kok, berouwvol, zonden toegevend: 'Dat punt is voor u. Die bal ligt hoog in de touwen.' Dat het begrip 'gelijke kansen' gelijk staat aan 'gelijke uitkomsten' wordt door Kok uiteraard zonder protest aanvaard. Dat vrouwen in tegenstelling tot mannen doorgaans de voorkeur geven aan een deeltijdbaan, die ze ook nog eens opgeven zodra ze hun eerste kind krijgen; dat dit tot gevolg heeft dat er nauwelijks vrouwen zijn die in aanmerking komen voor de hoogste functies het is Kok allemaal niet bekend.
Kostwinnersvoordelen moeten uiteraard worden afgeschaft van Kok stel je voor dat een van de ouders genoeg verdient om het hele gezin te kunnen onderhouden, zodat de kinderen door de ouders kunnen worden opgevoed in plaats van door de staat! En stel je voor oh, dubbele schande! dat de kostwinner een man is, zodat de vrouw de kinderen zou opvoeden! Dat zou al te rolbevestigend zijn. Nee: werken, allebei, of er nu voldoende werk is of niet; de kinderen dienen uiteraard in de crèche te worden gedumpt. Kinderopvang heeft dan ook 'grote prioriteit'; Kok bluft over 'een doorbraakje' dat de PvdA op dit gebied heeft bereikt ondanks de vrouwonvriendelijke tegenwerking van het CDA. Niet alleen voor de vrouwen zijn de crèches goed, 'maar ook voor de kinderen zelf is het goed om op jonge leeftijd eigen sociale contacten te hebben.' Ja, daar zitten ze echt om te springen, al die een twee en driejarigen: een eigen vriendenkring opbouwen, weg uit de benauwenis van het ouderlijk huis! Durft een rasfeministe als Anja Meulenbelt al toe te geven dat crèches misschien helemaal niet zo'n ideale vorm van opvoeding vormen, Kok toont zich nog steeds roomser dan de paus. Nou ja, hij is ook een man, en dan heb je nu eenmaal minder speelruimte dan een vrouw om feministische dogma's in twijfel te trekken.
Jan Pronk
![]() Het beste jongetje van de klas |
![]() Jo Ritzen |
Bart Croughs (1966) is een van de vruchtbaarste libertarische geesten van Nederland. Hij is afgestudeerd in de filosofie en was voorheen hoofdredacteur van het tijdschrift "Reactie".
Bart Croughs schreef het boek "In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon". U kunt het bestellen bij Lulu.com of delen ervan hier lezen. Het is een humoristische en felle aanval op het links intellectuele denken in Nederland en legt op zeer leesbare wijze de inconsequenties ervan bloot.
Verder schreef hij voor Playboy zijn eigen column in de periode van maart 1997 tot en met augustus 1998. Gedurende enkele jaren had Croughs een column in het opinieweekblad HP/de Tijd.