'Advocaten brengen teveel hopeloze zaken voor de rechter'

Door Redactie

25 mei 2005

Heeft u een maatschappelijk probleem? MeerVrijheid heeft de oplossing! In onze reeks issues bieden we vanuit het perspectief van de persoonlijke en economische vrijheid simpele oplossingen voor algemene maatschappelijke problemen zoals werkloosheid, drugsproblematiek of de de gezondheidszorg. Maar ook voor concrete, specifieke problemen kunt u bij ons terecht. Gisteren kwam in het nieuws dat de Hoge Raad horendol wordt van alle kansloze zaken die ze in hoger beroep moeten behandelen. Advocaten blijven maar zaken naar de Hoge Raad brengen waarvan ze zouden moeten weten dat er geen enkele kans op succes is.

Teletekst meldt:

Advocaten brengen te veel kansloze zaken voor de Hoge Raad. Dat schrijft de Raad in zijn jaarverslag. Dertig procent van de strafzaken is bij voorbaat kansloos. Door alle hopeloze zaken kampt de Raad met een hoge werkdruk die de kwaliteit van de rechtsspraak bij zaken waar wel kans is op herziening beïnvloedt.

Nog een nadeel is dat veroordeelden valse hoop krijgen. De Raad wil dat advocaten de verantwoordelijkheid nemen om geen kansloze zaken meer aan te brengen. De Raad heeft al een verkorte procedure ingesteld, zodat kansloze zaken in korte tijd kunnen worden afgehandeld.

Mensen zullen veelal uit egoïstische motieven handelen, en advocaten zijn ook mensen. Omdat zij veel werk willen hebben en per uur betaald zullen krijgen, loont het voor hen om ook met kansloze zaken naar de Hoge Raad te stappen. Het beroep dat deze Hoge Raad op advocaten doet om hun verantwoordelijkheid te nemen, getuigt dan ook van een grote naïeviteit. Het is hetzelfde als wanneer een burger een Centrale Bank zou vragen eens op te houden met het steeds maar bijdrukken van geld. Op een vrije markt daarentegen is er een uiterst simpele oplossing voor het probleem waar de Hoge Raad mee kampt. Hans Bennink schreef er eerder op MeerVrijheid over: no cure no pay!

Minister van Justitie Donner heeft een experiment verboden waarbij advocaten op een 'no cure, no pay' basis aan de slag gaan voor hun cliënten. Het zou daarbij om letsel- en overlijdensschadezaken gaan waarbij de cliënt probeert schade op de veroorzaker te verhalen. Maar Donner ziet daar het maatschappelijk nut niet van in en vermoedt dat letselschade-advocaten alleen nog maar de krenten uit de pap gaan halen met kansrijke zaken waarbij het om een hoop geld gaat.

Ook vindt Donner dat er een verkeerde belangenverstrengeling gaat plaatsvinden wanneer de advocaat zich ook als belanghebbende gaat opstellen. Vreemd, want het resultaat daarvan is nou juist dat deze met nog meer toewijding met de cliënt samen ten strijde zal trekken, en dat garandeert de allerbeste representatie die een mens krijgen kan.

Een ander voordeel is dat er geen inkomenstoets meer hoeft plaats te vinden en dat ook minder draagkrachtigen een even grote kans krijgen op goede representatie. Dat werkt drempelverlagend voor mensen die (letsel-)schade hebben geleden en het voorkomt dat men beroep moet doen op bureaus voor rechtshulp.

Het argument dat advocaten alleen zouden proberen om kansrijke zaken op te pakken lijkt overigens juist een voordeel, daardoor komen kansloze zaken niet meer voor de rechter. En zo wordt het overvolle rechtssysteem een beetje ontlast. Want met name een advocaat die zelf meeprofiteert van de uitkomst van een zaak zal de kans op winst goed willen inschatten. Nu pakt hij juist ook kansloze zaken mee, omdat hij in het huidige systeem betaald krijgt ongeacht de uitkomst. Lees verder.