10 januari 2005
Op dit moment laait malaria weer flink op. Niet alleen in Afrika, maar ook in de landen die recentelijk door een tsunami werden getroffen. Tegelijkertijd is er een groot tekort aan de belangrijkste grondstof van het malariamedicijn Coartem, waardoor slechts de helft van de 60 miljoen doses beschikbaar komt.
In donker Afrika overlijden jaarlijks tussen de 2 en de 3 miljoen mensen aan deze ziekte, 90% daarvan treft zwangere vrouwen en kinderen onder de 5. Maar afgezien van het aantal doden is er ook nog de economische schade van diegenen die de ziekte na lange tijd weten te overleven. En dat in een werelddeel wat toch al gebukt gaat onder enorme armoede.
Triest genoeg bestaat er een prima middel om deze tragedie een halt toe te roepen. Een middel wat voordelig en eenvoudig kan worden geproduceerd. Maar wat echter ontbreekt, is de politieke wil om dat toe te passen. Ook heeft malaria een PR probleem, want in tegenstelling tot HIV treft malaria slechts een fractie van de mensen in de Westerse wereld (vaak vakantiegangers) waardoor lobbygroepen en gala’s vol BN’ers ontbreken om de ziekte op de agenda te plaatsen.
Maar het grootste obstakel wordt gevormd door de internationale gezondheidsorganisaties zoals de WHO, VN en Global Fund. Deze gepolitiseerde instituten doen al het mogelijke om het bewezen effectieve middel buiten de deur te houden. En dat middel heet DDT. DDT werd in de jaren ’70 in de ban gedaan op basis van een vermoeden dat het kankerverwekkend was en dat het het omgevingswater en de daarin levende dieren zou aantasten.
Gedegen onderzoek heeft echter aangetoond dat dit vermoeden ten onrechte was. Maar de schade was al berokkend, het middel stond inmiddels op de lijst van verboden pesticiden. Daarnaast zorgen allerlei milieugroepen ervoor dat DDT buiten het Afrikaanse preventieprogramma blijft. De hypocrisie ten top, want door een gericht spuitprogramma in Europa en de VS vanaf de jaren ’50, is de malariamug sinds 1967 in deze werelddelen volledig uitgeroeid.
Deze ideologische tegenstand betekent jaarlijks een doodsvonnis voor miljoenen Afrikaanse vrouwen en kinderen.
Toen Zuid-Afrika in 1996 toegaf aan de wens van de milieugroepen en DDT verbood, steeg het aantal gevallen van malaria van 6.000 in 1995 naar 60.000 in 2000. Nadat Kwazulu-Natal –de meest getroffen provincie- het middel herintroduceerde, daalde het aantal slachtoffers onmiddellijk met 80%. En ook Zambia begon datzelfde jaar weer met het spuiten van DDT, met een geweldige daling als gevolg. En dat voor maar 5 euro per huishouden per jaar.
Als onderdeel van de strijd tegen malaria wordt er momenteel vooral geld besteed aan voorlichting en de verstrekking van klamboes. Een beleid dat tot gevolg heeft dat het aantal slachtoffers ieder jaar met 10% stijgt. De enige kans voor Afrika en de Aziatische landen is dan ook de herintroductie van DDT. Hierdoor zijn deze landen zonder hulp van buitenaf in staat dit probleem effectief op te lossen. Een oplossing welke geen moment te laat zal komen, want in de tijd dat het u kostte om dit stukje te lezen zijn er namelijk 2.300 mensen besmet geraakt en 16 mensen aan de ziekte bezweken.
Hans Bennink
Gerelateerde links:
- Eco-Imperialisme Bedreigt de Derde wereld
- Africa Fighting Malaria
- Malaria en DDT
- DDT for Malaria Control
Hans Bennink (1969) is van beroep internetprovider en is daar sinds 1996 professioneel mee bezig na een studie International Business aan de HEAO.
Uit zijn pennevruchten -die vaak op de actualiteit inspelen- komt zijn streven naar een vrijere maatschappij tot uiting. Het is daarbij zijn overtuiging dat uit het kunnen maken van keuzes de verrijking en verdieping van de mens tot haar volste wasdom kunnen komen.