2 december 2004
“Zeker worden jonge Marokkanen gediscrimineerd op de arbeidsmarkt, en natuurlijk is dat uit den boze,” aldus Elsevier. Tegelijkertijd wordt toegegeven dat ondernemers goede redenen hebben om te discrimineren: “Ook Marokkaanse ondernemers zien er vaak van af om hun eigen landslieden aan te nemen, of beperken zich tot familie.”
Opmerkelijk: enerzijds wordt erkend dat werkgevers goede redenen hebben om te discrimineren, maar tegelijkertijd wordt volgehouden dat het desondanks uiterst schandelijk is om te discrimineren. Van werkgevers wordt verwacht dat ze hun gezond verstand inleveren en hun bedrijfsbelang opofferen ter meerdere eer en glorie van de multiculturele samenleving.
Dat anti-racistische preken decennialang niets noemenswaardigs hebben opgeleverd (de werkloosheid onder allochtonen is nog steeds torenhoog), weerhoudt Elsevier er niet van om rustig door te preken.
Omdat ook ik sociaal bewogen ben, doe ik hier wat voorstellen die wel zouden werken. In de eerste plaats: geef werkgevers dezelfde rechten als werknemers. Als werknemer kun je zonder problemen opstappen wanneer een werkgever je niet meer bevalt.
Maar als een werkgever een rotte appel in dienst neemt, kost het veel geld en moeite om daar weer van af te komen. Op het moment dat werkgevers foute werknemers er zonder problemen uit kunnen knikkeren, is er ook nauwelijks risico aan verbonden om mensen uit probleemgroepen in dienst te nemen.
Ook het afschaffen van de verzorgingsstaat zou helpen om allochtonen aan het werk te krijgen. Zolang werkloosheid beloond wordt met uitkeringen en subsidies die niet of nauwelijks onderdoen voor het minimumloon, blijft het voor laagopgeleiden (vaak allochtonen) aantrekkelijk om werkloos te zijn.
Bijkomend voordeel is dat klachten over allochtonen die parasiteren op de zak van de belastingbetaler zullen verdwijnen.
Tot slot zou het nuttig zijn om werkgevers niet te dwingen méér te betalen voor werknemers dan ze waard zijn. Zolang wettelijke minimumlonen en cao’s ervoor zorgen dat het voor werkgevers niet loont om mensen in dienst te nemen, zal de werkloosheid blijven voortduren, vooral onder probleemgroepen.
Natuurlijk kan hier tegen in worden gebracht dat deze voorstellen momenteel ‘politiek niet haalbaar’ zijn. Maar als niemand er ooit over begint, worden ze nooit politiek haalbaar.
Bart Croughs
Gerelateerde links:
- Milton Friedman: De bron van vakbondsmacht
- Walter Block: Werk en werkloosheid - een Inleiding
- Walter Block: Het vette kapitalistische zwijn van een werkgever
Bart Croughs (1966) is een van de vruchtbaarste libertarische geesten van Nederland. Hij is afgestudeerd in de filosofie en was voorheen hoofdredacteur van het tijdschrift "Reactie".
Bart Croughs schreef het boek "In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon". U kunt het bestellen bij Lulu.com of delen ervan hier lezen. Het is een humoristische en felle aanval op het links intellectuele denken in Nederland en legt op zeer leesbare wijze de inconsequenties ervan bloot.
Verder schreef hij voor Playboy zijn eigen column in de periode van maart 1997 tot en met augustus 1998. Gedurende enkele jaren had Croughs een column in het opinieweekblad HP/de Tijd.